Buscar este blog

jueves, 22 de diciembre de 2016

Produtos ecolóxicos, si ou non?


Nova tecnoloxía para detectar latexados dun corazón humano baixo cascallos.

Nos desastres naturais ou cometidos pola acción humana, é primordial detectar con rapidez ás vítimas que poden estar vivas e atrapadas baixo os cascallos.

A Dirección de Ciencia e Tecnoloxía do Departamento de Seguridade Nacional (DHS) de Estados Unidos en Washington, e o Laboratorio de Propulsión a barullo (JPL) da NASA en Pasadena, California, desenvolveron unha nova tecnoloxía chamada FINDER ( Finding Individuals for Disaster and Emergency Response),  para detectar latexados do corazón dunha persoa atrapada baixo 9 metros de material fragmentado, ou baixo 6 metros  de formigón sólido, ou a unha distancia de 30 metros en espazo aberto.

Nos últimos meses, o DHS e o JPL probaron e desenvolveron varios prototipos do sistema FINDER.  Nas probas do FINDER durante simulacros de catástrofes, localizouse con éxito a unha persoa atrapada por cascallos mesturados de formigón, aceiro corrugado e grava, desde unha distancia de máis de 9 metros.

En situacións de desastre, como terremotos e tornados, os cascallos tenden a facer que os sinais de radar do FINDER reboten de modo irregular, polo que é difícil descifralas sen axuda. A fin de liquidar esta dificultade, os expertos en radar do JPL recorreron a sistemas avanzados de procesamento de datos para captar sinais débiles. A tecnoloxía de radar de microondas é o bastante sensible como para distinguir os trazos particulares dos latexados dun corazón e do patrón de respiración dunha persoa, diferenciándoos dos doutros seres vivos, por exemplo ratas.

A vantaxe desta tecnoloxía é que permite que o persoal de emerxencias determine rapidamente se hai unha persoa viva baixo os cascallos. A tecnoloxía é o bastante sensible como para detectar con facilidade ás vítimas, aínda que estas estean inconscientes, o cal axuda ao persoal de emerxencias a decidir o curso de acción máis eficaz.


O sistema FINDER virá complementar o conxunto de ferramentas actuais de procura e rescate, que inclúe cans adestrados, dispositivos ultrasensibles de escoita e cámaras de vídeo, todo o cal se usa para detectar a presenza de vítimas aínda vivas baixo os cascallos. 

Os perigos do glute dos alimentos.

Desde fai algún tempo, o glute asóciase a multitude de molestias e patoloxías e as expresións nos alimentos de “Sen glute” ou “Non contén glute” parecen constituír unha garantía de saúde e sobre todo de éxito comercial.  Pero realmente, isto é así? 

Pois parece que algo de razón hai nisto. As enquisas realizadas aos consumidores indícanos que un 35% da poboación  son compradores deste tipo de produtos; mentres só un 1% da poboación manifesta intolerancia ao mesmo.

Existen diversos trastornos relacionados co consumo de produtos con gluten. A enfermidade celiaca é o máis grave deles. Trátase dun problema inmunológico, autoimune, xa que, nos pacientes celíacos o seu sistema inmunológico actúa ao recoñecer ás proteínas do gluten como sustancias estrañas ás que hai que destruír. Adicionalmente, o sistema inmune tamén comeza a atacar e deteriorar as estruturas naturais das paredes intestinais podendo ocasionar graves danos. A enfermidade celíaca é un problema serio, que ademais vese agravado polo feito de que moitas persoas que a teñen non saben a verdadeira razón das súas molestias. A solución máis inmediata é evitar o consumo destas  mezcla de proteínas que se atopan nos grans dos cereais

Porén  o que máis pode preocupar ao consumidor é a discutida existencia doutra entidade patolóxica que se adoita denominar “SENSIBILIDADE NON CELIACA Ao GLUTEN” (SNCG) e que serve de base do marketing comercial de moitos produtos e do crecente rexeitamento popular aos produtos con glute. Como o seu nome indica trátase dunha reacción adversa ao glute en persoas que non teñen a enfermidade celíaca. Os síntomas a miúdo son moi similares aos da enfermidade celíaca e poden implicar tanto dixestivos como a non dixestivos. A SNCG adoita producir distensión abdominal, flatulencia, diarrea, dor de estómago, perda de peso, eccema, eritema, dor de cabeza, dor óseo e articular, cansazo crónico, fatiga e depresión. Tamén hai que ter en conta a posible existencia de varios síntomas misteriosos que poden ser difíciles de vincular coa dixestión, incluíndo problemas da pel e trastornos neurolóxicos.

As persoas con sensibilidade ao glute non adoitan mostrar cambios no súa mucosa intestinal nin os anticorpos característicos da enfermidade celíaca. Por outra banda, non se descubriron aínda biomarcadores específicos para esta posible patoloxía e como non hai ningunha proba de laboratorio fiable para diagnosticar a SNCG o diagnóstico adóitase realizar por exclusión doutras condicións.

A cantas persoas afecta? Actualmente é imposible responder cunha cifra adecuada xa que algúns especialistas afirman  que esta patoloxía non existe, mentres outros calculan que se dá en máis do 6% da poboación. Nas revistas científicas especializadas estes últimos anos publicáronse centenares de artigos, pero aínda persiste certa discusión sobre a natureza e o alcance da SNCG.

A crenza popular de que a alternativa “sen glute” é máis saudable que a de con el pode levar a un consumo excesivo de  produtos envasados e  procesados libres de glute, incluíndo artigos de primeira necesidade (como o pan, cereais e pastas) e outros demasiado enerxéticos ou pobres en nutrientes necesarios (barras de cereais, galletas, etc.), co resultado global dunha alimentación menos saudable.

Conclusión: sentido común e prudencia, antes de sentenciar prematuramente ao glute. En moitas ocasións habería que falar de diversas patoloxias: sensibilidade ao trigo, os FODMAPS, colon irritable ou outros compoñentes. 
A sensibilidade non celíaca ao glute é real, pero menos importante do que algúns divulgan.

Dispositivo diminuto que vixía os latexos do corazón.

Expertos da Universidade de Colorado en Boulder e da do Noroeste, ambas en EE.UU., desenvolveron un sensor acústico diminuto, brando e que se coloca facilmente, co que se miden as vibracións do corpo humano dun modo tal que lle permite monitorizar a saúde cardíaca.
O dispositivo estirable, capta as sinais fisiolóxicas sonoras do corpo,  e as súas propiedades físicas fano adecuado para a pel humana, podendo colocalo en case calquera superficie do corpo. Parécese a unha pequena tirita, pesa menos de 0,3 gramos e pode recoller datos fisiolóxicos constantemente.
O novo aparello  capta as ondas mecánicas que se propaguen a través dos tecidos e fluídos do corpo humano debido á actividade fisiolóxica natural, detectando firmas acústicas características de sucesos individuais. Estes inclúen a apertura e peche das válvulas cardíacas, a acción dos pulmóns, vibracións das cordas vocais e mesmo movementos no tracto gastrointestinal. O sensor pode tamén integrar eléctrodos capaces de rexistrar sinais de electrocardiograma (ECG), coas cales se mide a actividade eléctrica do corazón, así como sinais de electromiograma (EMG), coas que se mide a actividade eléctrica dos músculos en repouso e durante a contracción.

Aínda que na súa fase experimental o  sensor estivo unido por un cable a un sistema externo de adquisición de datos, poder convertese  facilmente nun dispositivo inalámbrico.

jueves, 8 de diciembre de 2016

Yoshinori Ohsumi, Premio Nobel de Mediciña 2016, polos seus achados sobre a reciclaxe celular.

A Academia Sueca ha decidido distinguir este ano co Premio Nobel de Mediciña ao investigador xaponés Yoshinori Ohsumi (Fukuoka, Xapón, 1945). Nun comunicado, o xurado sinalou que a elección se debe aos seus descubrimentos sobre os mecanismos da autofagia, un proceso que se encarga da degradación e reciclaxe dos compoñentes celulares.
Grazas aos achados de Ohsumi, investigador do Instituto de Tecnoloxía de Tokio, descubríronse os mecanismos que permiten ese proceso. En concreto, en experimentos con fermento, o científico identificou xenes esenciais para a autofagia, coñecidos como reguladores moleculares ATG. En experimentos posteriores, comprobou que este sistema de reciclaxe estaba tamén presente nos humanos e describiu toda a serie de mecanismos que permiten iniciar e formar os autofagosomas e establecer o seu traslado ata o lisosoma. Os seus descubrimentos marcaron un antes e un despois no coñecemento da reciclaxe celular e permitiron constatar a importancia da autofagia en innumerables procesos fisiológicos, como a resposta celular á tensión, o combate a infeccións de virus e bacterias ou a diferenciación celular durante o desenvolvemento. O papel deste sistema de xestión de residuos é tan fundamental que un fallo nalgún das súas engranaxes reflíctese en distintos trastornos.
"A autofagia está involucrada nas principais enfermidades que nos afectan como especie, como o cancro, a diabetes ou as enfermidades neurodexenerativas, entre outras".

"O potencial deste campo de investigación é grande. Actualmente estase estudando que parte do proceso é o que falla nalgunhas enfermidades e como podemos evitar que isto pase. Sabelo pode supoñer que se evite a resistencia aos antibióticos, que se free un proceso de neurodexeneración ou que se mellore a calidade de vida fronte ao envellecemento".

Desvelan os segredos da dor.

Cando algunha parte do corpo sofre unha agresión que pode facer perigar a súa integridade, prodúcese sinais electroquímicas nas fibras nerviosas que viaxan por medio dunhas proteínas chamadas canles de sodio  (Nav1.x). Hai ata nove diferentes e polo menos tres delas teñen que ver coa dor.
Son as canles de sodio as que transmiten as sinais de dor desde a orixe ata o sistema nervioso e para descubrir cales eran as que estaban directamente relacionadas ca dor, estudaron as persoas que posúen unhas raras mutacións que impiden que o seu sistema nervioso detecte os sinais de alerta e polo tanto non sentan dor.
Primeiro descubriron cales eran as causas xenéticas das mutacións que posuían estas persoas e despois realizaron experimentos con ratos xenericamente modificados aos que lles borraron o xene SCN9A, que codifica a canle Nav1.7. Como sucede cos humanos con esta mutación, comprobaron que se volvían insensibles á dor. Cando se descubriu o rol destas canles, os máis optimistas creron que era o fin do sufrimento, bastaría con desenvolver unha sustancia que os bloquease; pero ningunha conseguiu un poder analxésico efectivo sen posuír efectos secundarios.

O Nav1.7 era un elemento clave na dor humana; pero tamén eran importantes  substancias como “os péptidos opioides". Na búsqueda dun fármaco, atoparon tamén unha mutación no xene SCN11A, que codifica outra canle de sodio, o Nav1.9 e que tamén está relacionada ca dor pero que non funciona igual co anterior; polo que a existencia de dúas mutacións diferentes complica o camiño para conseguir un analxésico universal.


Documental - Medicina tradicional, dosis de salud e identidad.


Reverter ou “resetear” o sistema inmunolóxico e curar a enfermidade de Crohm.


As enfermidades de orixe autoinmune (a artrite reumatoide, esclerose múltiple, psoriasis ou Crohn) orixínanse por un desafortunado erro do sistema inmunológico. Sen causa do todo ben coñecida, os linfocitos que vixían ante a chegada de invasores externos confunden como estraña algunha molécula dunha célula propia do organismo, e activan unha resposta inmunológica contra ela. Como ocorre coas vacinas, créanse uns linfocitos de memoria especialmente deseñados para atacar esas células, quedando latentes polo fluxo sanguíneo e producindo periodicamente brotes que lesionan o tecido afectado.
No hospital Clinic de Barcelona,  o equipo da doutora Elena Ricart. estaba desenvolvendo un tratamento sinxelo: primeiro obter células nai hematopoéticas da medula do paciente, despois destruír por completo o seu sistema inmunológico mediante quimioterapia como se fai en casos de leucemia e, a continuación, trasplantar as células nai para rexenerar un novo sistema inmune sen a memoria do vello, esperando que non ataque ao organismo.
Os médicos consideran que é un tratamento perigoso que só está xustificado en casos moi delicados; pois destrúe todo o sistema inmune.

O gran reto científico é pescudar por que algúns pacientes responden ben a este tipo de tratamento e outros non tanto e tamén  poder saber de antemán quen se vai a beneficiar, e lograr unha terapia igual de eficiente pero máis dirixida e menos agresiva. O obxectivo final é buscar o proceso que eliminen só aquilo que interesa eliminar.

viernes, 2 de diciembre de 2016

Medicamento para que as flatulencias cheiren como flores ou chocolate.


A pílula foi pensada e creada por Christian Poincheval, un francés de 65 anos, tras unha viaxe con amigos na que as comidas eran moi pesadas e a aparición das flatulencias facíase cada vez máis desagadable.
Tentando buscar unha solución foi a ver a un científico para estudar de que maneira podíase inventar un remedio natural que resolva este problema tan común. Xuntos, combinaron distintos ingredentes que poderían reducir o mal cheiro das flatulencias e despois de meses de experimentación, Poincheval creou a receita das súas pílulas.
Comezou a vendelas en 2006 cunha fragrancia chamada “rosas perfumadas”. Recentemente agregou a fragrancia “Chocolate”. Esta nova pastilla está feita de carbón vexetal, fiúncho, algas, resina vexetal, arándanos e ralladura de cacao.
 Poincheval afirma que o remedio é moi popular. Cada envase contén 60 comprimidos e ten un custo pouco elevado (9.99 euros). Ten moi boa venda, e hai clientes queren mercalas, algúns que padecen este problema e teñen serios problemas cos seus cheiros, mentres que outros o usan para regalalo en forma de broma.

Poincheval considera que o seu novo inventou debe ser un dos agasallos ideais para estas Festas.

Científicos españois descobren a acción dunha proteína no alzheimer.

Un equipo de investigadores da Universitat Jaume I de Castellón descubriu a acción dunha pequena proteína do cerebro, a relaxina-3, sobre as neuronas que resultan danadas nas primeiras fases do Alzheimer.
A relaxina-3 é unha proteína do sistema nervioso que ten entre as súas principais funcións regular a memoria espacial a curto prazo nunha área concreta do cerebro. A investigación revelou que cando esta proteína está sobreexpresada pode eliminar a memoria espacial, cuxa perda é un dos signos do Alzheimer.

Os científicos da Universitat Jaume I (UJI) usaron unha técnica innovadora que permitiu identificar as neuronas que son activadas especificamente por relaxina-3 e que, á vez, son as mesmas que morren primeiro durante a enfermidade de Alzheimer". Os investigadores tamén acharon de maneira paralela relacións entre a relaxina-3 e a tensión (stress).

A maternidade ata cando?

Nunha sociedade avanzada como a nosa ser nai a certa idade supón unha aventura de incerto percorrido. Tentar ser nai a partir dunha idade avanzada, mediante técnicas de fecundación in vitro, pódese considerarse que é un pulso que se lle bota á bioloxía, poñendo a probas os seus límites. Non hai que minimizar, por suposto, os riscos dun embarazo tardío. Pero a casuística xa é ampla e inclúe bastantes casos de maternidade despois dos 60 e mesmo un caso despois dos 80. Estas nais son un testemuño vivente das moitas barreiras que o medicamento é capaz de superar.
As mulleres xa nos gustaría quedar libres, como os homes, do reloxo biolóxico, pero o certo é que os médicos establecen un tempo idóneo para xestar, antes dos 35 anos. A partir de aí a fertilidade declina, pero as técnicas da fecundación asistida permiten agora sortear esas barreiras

Esta realidade fainos pensar que unha maternidade tan tardía presenta máis problemas sociais e éticos que médicos. 

A contaminación ataca á fertilidade humana.

A contaminación do aire ameaza a perpetuación da especie ou polo menos, dificúltaa en gran medida. Máis aló das enfermidades respiratorias ou dos tumores de pulmón, cuxa vinculación coa mala calidade do aire é dabondo coñecida e admitida pola OMS, un grupo de investigadores barceloneses constataron que a polución atmosférica tamén afecta á fertilidade, tanto feminina como masculina e incrementa o risco de abortos.
O primeiro estudo alerta dos efectos ambientais das partículas finas, do dióxido de nitróxeno, do dióxido de sulfuro e do monóxido de carbono sobre a fertilidade. Todos eles reducen a taxa de fertilidade e aumenta o risco de aborto e mesmo en mulleres fértiles que nas que recorren a técnicas de fecundación in vitro.
Nun segundo estudo, a investigación centrouse na calidade do esperma tras avaliar a exposición aos mesmos parámetros de contaminación e conclúen que  os niveis de contaminación repercuten nos espermatozoides, en canto ao número, a mobilidade e a súa deformidade. Ademais, estudos máis específicos atoparon que o ADN destes espermatozoides está fragmentado.

Esta constatación do impacto da contaminación sobre a fertilidade humana serve  para os novos estudos que se realizan a nivel europeo.