Por que nos namoramos?

Desde o punto de vista bioquímico, o namoramento comeza na cortiza cerebral. Posteriormente pasa ao sistema endocrino e transfórmase nunha resposta fisiolóxica e en cambios químicos orixinados pola segregación de dopamina no hipotálamo.
Durante polo menos a primeira fase, o amor é unha reacción química. Unha sustancia do noso cerebro chamada feniletilamina, obriga a segregar dopamina cuxos efectos son parecidos ás “anfetaminas” que producen o estado de euforia natural cando estamos coa nosa parella.

Pero todos entendemos que namoramento comeza cunha atracción física seguida por unha atracción persoal. O namoramento dispárase cando existe o coñecemento ou sospeita de que hai ou pode haber reciprocidade.
As características principais do namoramento son sintomáticas. Por iso varios científicos sociais han construído unha serie de modelos teóricos que describen e explican o namoramento.
Cando un namórase sofre as seguintes reaccións:
-Intenso desexo de intimidade e unión física co individuo.
-Desexo de reciprocidade.
-Temor ao rexeitamento.
-Frecuentes pensamentos do individuo que interfiren na súa actividade diaria.
-Perda da concentración.
-Forte actividade fisiolóxica ante a presenza do individuo.
-Ten como único centro de atención ao outro individuo.
-Idealización do individuo.
Entón, este proceso é unha mestura na que por unha parte temos un compoñente biolóxico e polo outra,o gran compoñente social, que en definitiva é o que máis nos importa.

Un novo órgano: O MESENTERIO.

 

Fai poucos días os científicos atoparon  un novo órgano. Chámase mesenterio e aínda que xa  se coñecía,non se tiña moi claro que fose un órgano.

O mesenterio correspóndese cos  pliegues que estaban no peritoneo ( membrana que cubre ao intestino)

Aínda que desde hai unha década sospeitábase que podería tratarse dun órgano e non de simples pliegues, ata agora non se tivo a confirmación. Foi un estudo publicado na revista The Lancet Gastroenterology & Hepatology o que abriu o debate.

Máis dun século de anatomía humana tomaron un xiro drástico a consecuencia do descubrimento. Esta nova clasificación ten grandes consecuencias á hora de facer calquera diagnóstico do noso sistema dixestivo. De momento, os investigadores deben coñecer en profundidade o noso novo órgano co fin de saber a súa función exacta e, posteriormente, valorar en que tipos de patoloxía pode influír.

Os 4 órganos máis misteriosos do corpo humano.

Repasamos as partes máis misteriosas da nosa anatomía. Órganos que estaban tan ocultos no noso corpo que a súa existencia non se descubriu ata fai moi pouco.

1-Capa de dua: Trátase dunha capa da córnea cuxa existencia  propúxose en 2013. O seu  descubrimento foi de gran utilidade para poder realizar operacións de transplante de córnea máis seguros e precisos.

2-O fascículo vertical occipital:Trátase dun feixe de longas fibras nerviosas situado na parte posterior do cerebro, que conecta diversas áreas relacionadas coa visión. Foi descuberta en 1881 pero, inexplicablemente, a súa existencia sumiuse no esquecemento ata que un novo estudo reparou nel en 2012.

3- Vasos linfáticos no cerebro: sempre se pensou que o cerebro e o sistema linfático non estaban conectados; porén unha investigación en 2013 na Universidade de Virginia, cambiouno todo. Os autores do estudo descubriron a existencia de vasos linfáticos ocultos nas meninxes do cerebro. O feito de que pasasen desapercibidos ata agora débese a que están tan pegados aos vasos sanguíneos que é case imposible detectalos.

 

4- Ligamento anterolateral: Atópase no xeonllo e foi descuberto en 2013 por dous cirurxiáns belgas. A súa existencia serve para explicar e entender mellor moitas das lesións que sofren os deportistas.

Por que cando bebemos alcohol temos fame?

Excedernos coa bebida, dispara mecanismos no cerebro moi similares aos da fame e ao excesos etílicos, acompáñanlles un desexo inxente de comida hipercalórica.

O feito é contraintuitivo: o alcol ten moitas calorías (unha cervexa apenas 50 kcal, pero un combinado de ron pode pasar das 440) e cando consumimos calorías, o noso corpo libera químicos que anulan a sensación de fame. Pero neste caso ocorre o contrario.
Un equipo, liderado por Denis Burdakov, do Instituto Francis Crick de Londres, someteu a un grupo de ratos a tres días de dieta alcohólica e logo deulles a comida de sempre.
Os resultados mostraron que os ratos comeron bastante máis que aqueles que se mantiveron sobrios; polo que pensaron que as bebidas que posúen alcol poderían activar algúns circuítos do cerebro, especificamente a proteína AgRP (r-agouti) que actúa estimulando o apetito.Para probar esta hipótese, bloquearon este neuropéptido, o que fixo que os ratos pasados de bebida, deixasen para comer.
Debido a que o estudo se ha centrado en roedores, aínda é necesario realizar probas en humanos para ver se os motivos son similares.

Así se bloquean as células tumorales para evitar a metástase.

As dietas ricas en lípidos aceleran a metástase do cancro.

Un estudo, do Instituto de Investigación Biomédica (IRB) de Barcelona e do Instituto de Investigación do Hospital Vall d'Hebron de Barcelona publicado na revista Natura,  demostra que unha dieta rica en lípidos acelera o proceso de extensión do cancro no corpo e fai que sexa máis agresivo; pois estas células tumorais necesitan graxa para facer metástase.

O principal investigador do grupo «Células nai e cancro» do IRB, Salvador Aznar Benitah, explicou este mércores 7 de decembro nunha roda de prensa que os seus ensaios con ratos con cancro demostraron que unha dieta máis rica en graxas acelera a metástases ata un 15 % e fai que esta sexa máis agresiva.
O primeiro obxectivo da investigación foi atopar as células causantes da metástases e indicar as súas propiedades.  Logo atoparon que a proteína CD36,  é a receptora dos ácidos grasos, e está presente en niveis moi altos nas células tumorais. Finalmente  os profesionais probaron unha terapia  para  illar a proteína que capta esta graxa, e aplicaronlle anticorpos a esta proteína co fin de bloquear a porta de entrada das graxas.
Dos resultados obtidos, entre un 10 e un 15 % dos casos a metástase desaparece completamente e   nos casos que non desaparece a súa extensión reduce case dun 90 %.

Actualmente estas terapias só aplicáronse en ratos e que aínda non están preparadas para facelo en pacientes. Neste casos necesítanse entre cinco e dez anos de ensaios clínicos e probas; aínda que xa hai unha unha empresa que se encargará de xerar anticorpos terapéuticos para que se poida comprobar a súa efectividade en pacientes humanos.
Nun primeiro momento probaríase a terapia cos pacientes con cancro de boca (é un dos máis agresivos e nalgúns casos deixa de responder ás terapias existentes), e nunha segunda fase faríase cos que padecen cancro de pel, de vexiga, de ovario, de pulmón e algúns cancros de mama.

A metástasis encárgase de afectar outras zonas do corpo diferentes de onde se atopou o tumor orixinal, polo que este estudo indica que si se eliminase esta proteína, encargada da metástasis, o tumor só poderá crecer no tecido de onde é orixinario, pero non poderá reproducirse noutros tecidos.
« Si temos un tumor con potencial a desenvolver metástasis ao alimentarnos excesivamente de lípidos pode incrementar o seu crecemento», «hai estudos que indican que a xente obesa e a xente con diabetes teñen máis posibilidades de xerar metástasis»; «o 90 % dos pacientes salvaríanse si se aplicase esta terapia»

Chegan os nanofármacos “made in Spain”.

O primeiro laboratorio español con capacidade para producir nanofármacos xa se está construíndo en San Sebastián.  As obras concluirán a principios de 2017 e empezara a funcionar a mediados de ano.

España é un país pioneiro en nanomedicina pero ata agora nunca foi capaz de acabar o proceso enteiro e tiña que levar a produción ao estranxeiro. “A escala de laboratorio xa se podía facer de todo. Pero a UE deuse conta de que as empresas dedicadas á nanomedicina non lograbamos dar o paso final que nos levase aos ensaios clínicos”, explica Ana Isabel Jiménez, directora de Sylentis, firma pertencente Pharmamar.

A compañía de Jiménez é unha das dúas compañías (a outra é a holandesa Chemtrix) pertencentes a grupos cotizados que participan no proxecto Nanopilot da Unión Europea, enmarcado no Horizonte 2020 e financiado con sete millóns de euros. En devandito programa, que arrincou en 2015 e durará catro anos, participan dez socios de seis países. Catro deles, incluído o líder do proxecto, son españois. Como dato reseñable, o 85% do persoal son mulleres.

A Universidade de Santiago de Compostela, a consultora Melloran e a xa citada Sylentis completan a alineación española do equipo, na que participan centros de investigación e empresas de Irlanda, Francia, Alemania e Finlandia.

O centro tecnolóxico Ik4-Cidetec de San Sebastián é quen lidera Nanopilot.  Son eles quen se están encargando de construír a planta que albergará as instalacións para producir nanofármacos.

 “A unha planta grande, cambiar todo o modelo produtivo para fabricar un composto que require maquinaria moi específica e do que só se van a facer lotes moi pequenos, dun litro como moito, non lle interesa”, indica Carolina Egea, directora de desenvolvemento de negocio de Melloran. Como as plantas industriais non están preparadas para desenvolver estes produtos, Bruxelas apostou por poñer diñeiro para impulsar unhas instalacións das que se beneficiarán centros de investigación de toda Europa.

O proxecto non só contempla o desenvolvemento da fábrica, senón a súa validación coa produción de tres tipos de nanofármacos distintos. O de Sylentis é unha nanoformulación para o tratamento tópico da síndrome do ollo seco. A Universidade de Santiago de Compostela, pola súa banda, quere testar unha nanovacuna para o HIV de administración intranasal, mentres que a Universidade de Galway desenvolve un tratamento para a cistitis que se administra por sonda. En canto ao socio noruego do equipo, está elaborando unha tecnoloxía microfluídica que servirá para optimizar e mellorar a produción de nanofármacos.

Cales son os fármacos máis vendidos en España?

O líder en vendas de envases é o medicamento Adiro, un antitrombótico coñecido para tratar problemas cardíacos.

Séguenlle outros dos grandes coñecidos dos botiquíns de todo fogar, o Nolotil  que se utiliza como analxésico e contra a febre.

Outro analxésico e antiinflamatorio é o Enantyum que tamén entra na clasificación, igual que o opioide Zaldiar, nuns postos máis baixos.

Ventolín,  tamén é habitual o seu consumo; é un dilatador das vías respiratorias que se utiliza fronte ao asma.

Porén , o rei é paracetamol; é o principio activo máis comercializado. Véndense 90,7 millóns de envases deste fármaco nas farmacias, o que significa que cada español consome case dúas caixas destas pastillas ao ano.

Séguena o protector gástrico omeprazol, e o antiinflamatorio e antipirético ibuprofeno, segundo a consultora IMS Health. Esta mesma sinala que tamén tiveron moitas vendas un dos medicamentos máis coñecidos, o ácido acetilsalicílico (que inclúe a Aspirina de Bayer) e entre os antibióticos máis comercializado atópase a amoxicilina.

O proceso para ser donante.

Doazón de médula, un xesto que da vida.

España é o país con maior taxa de doazón de órganos de todo o mundo.

O transplante de medula ósea, co nome técnico de transplante de proxenitores hematopoiéticos (células proxenitoras do sangue) é un dos máis sinxelos.

Para iso, en primeiro lugar sométese ao paciente a un réxime de quimioterapia ou radio-quimioterapia e logo procédese á transfusión das células sas.

O obxectivo principal do transplante é reemprazar a medula ósea do enfermo, que fabrica células hematopoiéticas malignas, por unha medula sa.

Este tipo de transplante lévase a cabo para intentar curar enfermidades do sangue que non poden tratarse por outros medios, como leucemias,síndromes mielodisplásicos, talasemias ou linfomas.

Para todos estes casos, o ideal é atopar un donante entre os seus familiares máis directos pero unicamente no 30% dos casos atópase un donante familiar totalmente compatible. Desta forma, o 70% restante necesitará dun donante non emparentado que se buscará no Rexistro de Donantes de Medula Ósea (REDMO).

O proceso para ser donante é moi simple:

1º-inscribirse nos centros de referencia de cada Comunidade, que só admiten as solicitudes de persoas cuxa idade oscile entre os 18 e 55 anos e gocen de boa saúde xeral.

2º- fará falta unha mostra de sangue (como no caso dunha analítica normal).

3º- Inscribirse no rexistro non implica a donación xa que esa análise de sangue previo serve para comprobar a compatibilidad HLA (grado de identidade entre o donante e o receptor) do sangue coa dos pacientes que están buscando donante.

Se non se atopase unha persoa compatible, hoxe en día, grazas ás diferentes tecnoloxías que se han ir desenvolvendo nos últimos anos pódese realizar un transplante haploidéntico, é dicir, dun familiar que sexa polo menos un 50% compatible (Este tipo de transplantes ten lugar sempre que non haxa un donante idéntico  ou si hai urxencia por levalo a cabo).

A doazón de proxenitores hematopoiéticos pódese levar a cabo de dous xeitos: ben extraendo sangue medular a través de puncións das cristas ilíacas (na pelves); ou ben obtendo as células nai do sangue periférica.Esta última opción, a máis empregada.

Catro días antes do día  no que se efectúa a doazón, o donante sométese a unhas inxeccións de factores de crecemento que estimulan a medula ósea e fan que as células proxenitoras do sangue pasen ao torrente sanguíneo. Deste xeito, estes proxenitores que circulan no sangue periférica poden recollerse a través dun equipo.O procedemento dura entre dous e tres horas e unha vez que está todo listo se infunde "en fresco" no paciente. O donante pódese ir á súa casa e facer vida normal.

A mestura de bebida enerxética e alcohol afecta o cerebro igual que a cocaína.

O consumo de bebidas enerxéticas mesturadas con alcohol pode alterar o cerebro dos adolescentes a longo prazo

Beber refrescos enerxéticos cun alto contido en cafeína e alcohol pode afectar ao cerebro dos adolescentes igual que si consumisen cocaína. Ademais, este hábito pode alterar a capacidade de controlar o consumo de sustancias gratificantes, como o alcohol e as drogas na adultez.

A investigación levada a cabo con ratos adolescentes na Universidade Purdue constata  que parece que ambas sustancias xuntas provocan cambios no comportamento e na neuroquímica do cerebro», sinala Richard Van Rijn, autor principal do estudo.

Os investigadores comprobaron que a exposición repetida a bebidas alcohólicas cun alto contido en cafeína provocaba que os ratos adolescentes  se volvesen máis activos, efecto similar ao que mostran cando son expostos á cocaína. Así mesmo, observaron un incremento nos niveis da proteína fosB, marcador das alteracións a longo prazo na neuroquímica do cerebro e que aparece aumentada nas persoas que abusan do alcohol ou das drogas. « Esta é unha das razóns polas que aos consumidores de drogas cústalles tanto deixalas; polos cambios a longo prazo no cerebro», apunta Van Rijn.

Unha vez adultos, eses mesmos ratos mostraron unha preferencia pola cocaína diferente: eran menos sensibles aos seus efectos pracenteiros. Aínda que este achado parece positivo, suxire que os roedores que de adolescentes consumiran bebidas alcohólicas cun alto contido en cafeína necesitaban unha maior dose de cocaína para conseguir a mesma sensación que un rato que non bebera esas sustancias durante a súa mocidade. Os investigadores confirmaron este efecto nun segundo experimento.

Os autores prevén seguir estudando as consecuencias prexudiciais que as sustancias psicoestimulantes legais poden comportar para o cerebro dos adolescentes.

Os bocexos "refrixeran” o cerebro.

Bocexar é esa acción involuntaria na que inspiramos de forma lenta e profunda, logo abrimos a boca e deixamos escapar o aire cunha exhalación de xeito ruidoso, ou non, que adoita durar uns segundos. E, ademais, é o acto que determina o peso do noso cerebro.

Segundo un estudo recente da Universidade Estatal de Oneonta, Nova York, publicado en Biology Letters, grazas a duración do bocexo podemos saber cal é  o peso do cerebro e o número de neuronas corticaiss en mamíferos. 

Pero, para que serve bocexar? “É un mecanismo de refrixeración do cerebro”, afirma Andrew Gallup, profesor desa universidade e líder da investigación.

A diferenza na duración do bocexo de animais mamíferos con cerebro máis grande pode responder a un aumento das capacidades cognitivas e a un repertorio variable de comportamentos.

O científico sostén que a duración dos bocexos parece estar especificamente ligada coa variación de tamaño e complexidade do cerebro, pero sobre todo, o factor máis importante é o número das neuronas. Por iso, no caso dos seres humanos, con 10.000 millóns de neuronas na cortiza cerebral, a media está ao redor dos seis segundos, en contraposición aos bocexos dos ratos, cuxa duración é menor a dous segundos.

As estruturas do cerebro que entran en xogo cando bocexamos están no tronco cerebral. Bocexar está baixo o control de diferentes neurotransmisores no núcleo do hipotálamo, que se atopa no encéfalo e que ademais controla o sistema nervioso.

Os investigadores creen que as consecuencias neurolóxicas de bocexar, como a refrixeración cerebral ou a circulación de sangue intracraneal, afectan a toda a estrutura cerebral?

É bo cruxirse as articulacións?

O uso continuado de roupa axustada pode ter consecuencias negativas para a saúde.

O Colexio Profesional de Fisioterapeutas da Comunidade de Madrid (CPFCM) advirte, a través dun vídeo-consello, das consecuencias dun uso abusivo da roupa axustada dentro da campaña «12 meses, 12 consellos de saúde» do CPFCM e os colexios profesionais de fisioterapeutas de Cataluña, País Vasco, Navarra e Galicia.

Para os fisioterapeutas, un primeiro indicio de que usamos roupa cinguida  é ter marcas na pel. O excesivo uso deste tipo de roupa pode traer problemas circulatorios como inchazóns ou retornos venosos que poden favorecer a aparición de varices ou celulitis. Vestir de xeito habitual este tipo de roupa pode provocar alteracións xinecolóxicas, xa que ao favorecer a falta de transpiración pode producir a aparición de fungos.

Por outra banda, debemos prestar atención á altura á que abotoamos o pantalón ou a saia. Neste sentido, o secretario xeral do CPFCM destaca  que levar a roupa moi cinguida limita o libre movemento da cadeira e a columna lumbar e isto pode producir dor na zona e a longo prazo pode causar molestias noutras partes do corpo.

Na zona torácica esta vestimenta pode producir problemas respiratorios ao dificultar o movemento fisiolóxico de expansión costal e evitar unha correcta respiración diafragmática. Deste xeito é aconsellable levar unha correcta talla do axustador xa que unha talla incorrecta pode provocar problemas na columna dorsal e dificultar a respiración. Unha mala talla pode activar os puntos gatillo que causan dor na cabeza e no ombreiro, pola compresión. 

A roupa axustada pode obstaculizar unha correcta dixestión ao favorecer o refluxo gástrico con sensación de acidez. «O uso inadecuado da talla da roupa pode causar unha diminución da circulación sanguínea que xera un aumento de tensión ocular e da tensión da musculatura do pescozo», agrega o secretario xeral do CPFCM.

Cancros que resisten á quimioterapia.

A introdución da quimioterapia do cancro supuxo unha revolución para o tratamento desta enfermidade naqueles casos nos que a curación non era posible só coa mera extirpación do tumor e  demostrouse efectiva nun amplo abano de pacientes; porén un dos seus principais problemas é a aparición de resistencia contra o medicamento antitumoral usado.

Un novo estudo, desenvolvido por científicos do Instituto de Investigación Biomédica de Bellvitge (IDIBELL), revela unha causa da resistencia múltiple na quimioterapia do cancro.

O traballo foi publicado no Proceedings of the National Academy of Science (PNAS), e realizado polo grupo de Manel Esteller, director do programa de Epigenética e Biología do Cancro (PEBC) do IDIBELL, investigador ICREA e profesor de Xenética da Universidade de Barcelona.

Sábese que existen tumores que presentan unha resistencia cruzada contra distintos fármacos dende o momento en que xorden e aínda que non se comezase cun tratamento.  

“Atopamos un 10% de tumores de colon e estómago que presentan a perda dunha molécula denominada TP53TG1, cuxa función en células sas é previr a activación da proteína YBX1. Sen esta molecula, a proteina YBX1 encárgase de ir ao núcleo da célula e activar centenares de oncóxenos que impedirán a morte das células malignas que inducen os fármacos antitumorales,”comenta Manel Esteller.

O espectro de resistencias inducidos por este mecanismo é extenso e inclúe fármacos usados no tratamento común deste tipo de cancros ( o 5-fluorouracilo, o oxiplatino ou o irinotecán), pero tamén medicamentos dirixidos ás dianas moleculares recentes (tales como os inhibidores de quinasas).  A partir dos resultados publicados en PNAS, explica Esteller, fáltanos por estudar si queda algún fármaco que se escape a este mecanismo de quimioresistencia múltiple e tamén explorar si devolver a actividade da molécula TP53TG1 significaría recobrar a sensibilidade destes tumores aos fármacos analizados, o que representaría un beneficio clínico para estes pacientes.

Facer deporte de mal humor pode ser perigoso.

Segundo unha recente investigación,  publicada  en Circulation, o diario da American Heart Association, practicar exercicio mentres estás enfada triplica o risco de sufrir un infarto.

Segundo o estudo a posibilidade de sufrir un infarto de miocardio está directamente relacionada tanto con practicar exercicio como con enfadarse.

Tras analizar os casos de 12.641 persoas que sufriran un infarto agudo de miocardio por primeira vez, pertencentes a 52 países diferentes e con idades diversas (cunha media de 58 anos), os investigadores comprobaron que o 13,6% dos participantes realizou actividade física durante a hora previa ao comezo dos síntomas e que o 14,4% estivo enfadado ou molesto en devandito período. Pero, aínda que un destes dous factores por si só incrementa o risco de sufrir un infarto ao dobre, unir as dúas variables, é dicir, practicar exercicio mentres estás de mal humor, eleva as posibilidades ao triplo.

Así que, tendo en conta estes resultados, si  se ten un mal día, deberíamos  substituír a clase no ximnasio por unha actividade máis tranquila que nos resulte igualmente pracenteira. Existen outras alternativas  para que se eleven os niveis de endorfinas, como facer meditación, dar un paseo, ler un bo libro, facer ioga,…  

Un desgusto ou unha pelexa ten moitas formas de aliviarse e o ximnasio non é a mellor delas.

Que mecanismos cerebrais explican a falta de sensibilidade á música?

Ao redor dun 3-5% da poboación sa non experimenta sensacións  pracenteiras en resposta a ningún tipo de música; isto coñécese co nome de anhedonia musical específica.

“As persoas anhedónicas non teñen problemas para percibir e procesar correctamente a información contida nunha melodía (intervalos ou ritmos) e presentan unha resposta de pracer normal ante outro tipo de estímulos agradables (por exemplo, o diñeiro), pero non gozan cos estímulos musicais”, explica Noelia Martínez-Molina, científica do grupo de Cognición e Plasticidade Cerebral do Instituto de Investigación Biomédica de Bellvitge e da Universidade de Barcelona (IDIBELL-UB) e autora principal do estudo.

Aínda que xa se coñecía a existencia deste fenómeno, non se sabía cal era o motivo polo que se producía. O estudo, efectuado por este grupo de investigadores , en colaboración coa Universidade de McGill (Montreal) e publicado na revista PNAS dá pistas sobre a importancia da música a nivel evolutivo segundo a conexión entre as áreas auditivas e emocionais do cerebro e  determinan os mecanismos cerebrais que explican a falta de sensibilidade á música.

A diminución de resposta pracenteira ante a música dos participantes con anhedonia musical está relacionada cunha redución na actividade do núcleo accumbens, unha estrutura subcortical clave do sistema de recompensa. “Resulta interesante considerar a importancia evolutiva da conexión entre as áreas auditivas, corticais, e o sistema máis primitivo de avaliación emocional, subcortical”, comenta a investigadora. Esta conexión é moi clara nas persoas hedónicas musicais (as que gozan coa música) e en cambio atópase diminuída nas anhedónicas.

O vínculo entre áreas asegura que a música sexa experimentada como algo moi gratificante, á vez que asegura a súa importancia a nivel evolutivo, ata cando non parece evidente cal é a ganancia biolóxica desta produción cultural”, conclúe.

Un parche-laboratorio que se pega á pel para analizar o estado de saúde.

Enxeñeiros da Universidade de Northwestern de EEUU desenvolveron un “laboratorio de pel”, un dispositivo adherente, suave e flexible que mide a suor do usuario para rexistrar como o seu corpo responde ao exercicio físico. Permitirá ás persoas monitorear o seu estado de saúde in situ, sen necesidade de tomar mostras de sangue.

O pequeno dispositivo de baixo costo analiza máis concretamente os biomarcadores clave para determinar si unha persoa debe realizar algún axuste, como beber máis auga ou repoñer electrolitos ou si algo está fallando, desde o punto de vista médico.

Deseñado para un só uso dunhas poucas horas, o dispositivo, colocado directamente sobre a pel do antebrazo ou das costas, ata detecta a presenza dun biomarcador da fibrosis quística. Por iso, nun futuro, os seus creadores pensan que podería usarse para o diagnóstico desta enfermidade.

O dispositivo tamén pode almacenar mostras para análises de laboratorio posteriores, si é necesario. Ademais, non precisa dunha fonte de alimentación para mostrar os resultados: basta cunha cámara de teléfono intelixente que rexistre as cores,  que se producen cando o pH e concentracións de glucosa, cloruro e lactato do suor reacciona cos reactivos químicos,  e unha aplicación que os interprete.

Un kit de ADN permite diagnosticar o cancro cunha análise de sangue.

Grazas a un novo método desenvolvido por investigadores galegos do CSIC e da empresa Sygnis é posible  diagnosticar un cancro a partir dunha análise de dúas proteínas  no sangue .  

Co nova tecnoloxía pódese amplificar ADN a partir do genoma dunha soa célula, polo que poden fotocopiar as minúsculas cantidades de material xenético que circulan polo torrente sanguíneo para logo analizalo e identificar posibles mutaciones relevantes para o diagnóstico do cancro.

O achado publicouse fai pouco na revista científica Nature Communications, pero o sistema xa fora previamente patentado. Xa existe un kit comercial, o TruePrime, que se está probando con éxito para o súa validación en hospitais e centros de investigación europeos e norteamericanos.

Con isto vaise pasar da resonancia magnética nuclear á ansiada “biopsia líquida”, é dicir, a análise dos fluxos do organismo para o diagnóstico precoz de distintos tipos de cancro.

“A nova revolución chegará coa biopsia líquida»”, explica o investigador galego Luís Branco Dávila, científico do Centro de Biología Molecular Severo Ochoa e descubridor da enzima PrimPol, encargada de sintetizar e poñer en marcha o proceso de amplificación masivo de ADN realizado pola polimerasa Phi29, descuberta entre outros polo propio Branco e a bioquímica Margarita Salas.

A maioría dos tumores vanse a poder diagnosticar nun estadio moi inicial mediante análise de sangue ou doutro tipo de fluídos corporais, nos cales vanse a poder detectar estes pequenos fragmentos de ADN que, trala súa análise, van dicir si un individuo está desenvolvendo ou non un tipo concreto de tumor. Isto vai supoñer un gran avance para o diagnóstico e o tratamento do cancro».

Esta nova tecnoloxía tamén podería utilizarse para a detección precoz doutras enfermedades e incluso podería evitar a amniocentesis nas embazadas; detectar si un paciente que recibiu un trasplante está tendo rexeitamento ou non,….. Hai que seguir invenstigando neste campo e aumentar as aplicación do método.

As redes sociales e o insomnio tecnolóxico.

 Un abuso no tempo dedicado ás redes sociais como Facebook, Twitter, Instagram, Whatsapp, Youtube, Snapchat, Linkedin, etc. pode ocasionar problemas de soño

O estudo foi realizado en persoa  con idades entre 19 e 32 anos para intentar determinar si existía algunha asociación entre as alteracións do soño e o incremento do uso de redes sociais entre a poboación adulta nova.
A conclusión máis importante obtida foi que, en xeral, a medida que aumentaba a frecuencia de revisión das súas correspondentes redes sociais iso orixinaba un incremento de tres veces a probabilidade de sufrir trastornos de soño, comparados coas persoas cuxo número de revisiones era escaso); polo que a frecuencia coa que utilizamos as redes sociais pode ser o mellor predictor deste tipo de patoloxías.

Segundo os autores da investigación, “A forte asociación entre o uso de smartphones e as alteracións do soño ten importantes implicaciones clínicas para a saúde e o benestar dos adultos novos. O traballo futuro debe ter como obxectivo evaluar a direccionalidad para comprender mellor a influencia de factores contextuales asociados co uso de smartphones”.

Todos sabemos que se está volvendo un costume bastante xeneralizada que durante a noite manteñamos o smartphone conectado preto da nosa cama ou ata entre as sabas, e, cando ás escuras, parpadea anunciando unha notificación, algunhas persoas adoitan coller o móbil para revisala: iso é un sinal inequívoco de que serán máis propensas a ter trastornos de soño que as persoas que fan un uso normal e moderado do móbil.

Neste sentido, noutro estudo comprobouse que catro de cada dez persoas lévanse os seus teléfonos móbiles á habitación cando van deitarse e que esa porcentaxe case se duplica nos adolescentes de 13 a 18 anos. Máis aínda, os continuos acesos dos aparellos poden chegar a alterar os ritmos circadianos normais.

Neste sentido cabería recordar a advertencia que xa facía fai máis de dous anos, o doutor Jesús Escribá, médico neurofisiólogo do Hospital Casa de Saúde, especializado en medicina do soño sobre a aparición dun novo trastorno, o “insomnio tecnolóxico”, que se produciría polo uso abusivo de Internet antes de durmir, xa que a luminiscencia da pantalla de dispositivos como o móbil, o portátil ou a tableta é  moi contraproducente para conciliar o soño, indicando que o uso na cama destes aparellos non só acurta as horas de soño, senón que repercute na súa calidade. E, segundo o mesmo experto iso é preocupante porque  España lidera o ranking de smartphones e de consumo de psicofármacos como o Orfidal que están cada vez máis presentes na nosa rutina ao deitarnos pola noite.

Efectividade das imaxes dos paquetes de tabaco.

Serven para algo as advertencias gráficas nos paquetes de cigarros?

Nos últimos anos realizáronse case unha decena de investigacións respecto diso. A última delas, a máis importante, acábana de publicar na  revista JAMA Intern. Med. un grupo de médicos e investigadores da Universidade de Carolina do Norte.

O ensaio clínico realizouse entre setembro de 2014 e agosto de 2015 e levouse a cabo  con 2149 fumadores cun mes de duración sobre cada suxeito. Os participantes recibiron, aleatoriamente, durante as catro semanas do ensaio, un dos dous clases posibles  formatos de paquete: os que incluían unha advertencia de texto soamente ou os que tanto no anverso como o reverso la incluían imaxes explícitas contra o consumo de tabaco.

Ao longo do proceso os participantes foron obxecto de diversas enquisas obxectivas sobre os seus desexos, intentos ou éxitos en deixar de fumar.

Os resultados obtidos, analizados estadísticamente, mostraron que nun 18% dos casos a presenza de advertencias gráficas fixeron que quixeran abandonar o hábito. Malia a curta duración da proba os fumadores expostos ás advertencias gráficas deixaron de fumar polo menos unha semana ao finalizar a proba.

Polo tanto, a conclusión final é a de que as advertencias gráficas nos paquetes de tabaco son útiles para loitar contra o tabaquismo e, aínda que os resultados poidan parecer modestos, a súa eficacia é maior que a doutras medidas moito máis custosas. Calquera resultado positivo, aínda que pareza de valor pequeno sobre unha persoa, pode ter un gran valor a nivel mundial. De aí a necesidade de apoiar para que o que agora son recomendacións da convención Marco da Organización Mundial da Saúde para o control do tabaco convértanse nunha esixencia real para todos os países.

Os alimentos orgánicos son beneficios para a saúde?

Os alimentos procedentes da denominada Agricultura ou Gandería orgánicas adoitan ser bastantes máis caros que os convencionais pero a súa porcentaxe de consumo no mundo desenvolvido estase incrementando moi velozmente debido aos seus preconizados efectos beneficiosos sobre a saúde. Pero,.. vale a pena o sobreprecio como contrapartida aos efectos saudables?.

                    

Segundo as  múltiples e variadas conclusións dunha recente investigación publicada na revista British Journal of Nutrition por un grupo de 25 científicos, pertencentes a diferentes institucións e países, e con diferentes perfís profesionais, sabemos que:

1. No caso de produtos lácteos non existen diferenzas significativas de acedos graxos saturados e de ácidos graxos monoinsaturados entre os leites orgánicos e as convencionais.

2. A concentración de acedos graxos poliinsaturados é un 7% maior nos leites de vaca orgánicas que nos leites de vaca convencionais. E a de ácidos omega-3 é un 56%.

3. Os aumentos de concentracións na composición graxa teñen pouco efecto sobre a nosa dieta global. Como media adoitamos consumir uns 2,2 gramos de ácidos omega-3 por día e o cambio do leite convencional á orgánica significaría un aumento de 33 mg, é dicir, só un 1,5 % do total, o que dificilmente poderíase cualificar como unha vantaxe nutricional.

4. O contido en iodo do leite orgánico é menor que o da convencional. Medio litro de leite diarios de leite convencional fornece un 88% do total das nosas necesidades diarias. No caso do leite orgánico tan só un 53%.

5. Son os sistemas de coidado e o tipo de alimentación do gando mais que a orixe dos alimentos  sexa  orgánica ou convencional, o que está máis relacionado cos  beneficios saudables dos alimentos.

6. As normas orgánicas establecen que a dieta dos animais debe conter un 60% de herba fresca ou almacenada; e, o trébol usado en lugar dos fertilizantes químicos, para fixar o nitrógeno parece ser o responsable do aumento das concentracións de ácidos omega -3  na carne e no leite.

7. As diferenzas no contido como os ácidos grasos ou o iodo débense a elección da comida, non o método da agricultura ecolóxica; o que fai a diferenza  é o tipo de alimentación (herba, forraxe). Si os animais convencionais aliméntanse do mesmo xeito, obtéñense análogos resultados.

Entón, merece realmente a pena tomar máis alimentos ecolóxicos e orgánicos que tradicionais? Á vista das conclusións, a resposta é doada e debe tomala o propio consumidor.

Primeiro micromarcapasos para fetos.

Grazas aos avances cientifícos e tecnolóxico xa se conseguiu fabricar o primeiro micromarcapasos plenamente implantable en fetos cun bloqueo cardíaco completo. Os seus creadores do Hospital Pediátrico de Los Ángeles fixeron probas preclínicas así como unha optimización do dispositivo e calculan que o primeiro uso humano do dispositivo materializarase nun futuro próximo.

Con cada latexo dun corazón san, un sinal eléctrico pasa das cámaras superiores ás inferiores do corazón e co movemento deste sinal, o corazón contráese e bombea sangue. Un bloqueo cardíaco conxénito é un defecto do sistema eléctrico do corazón que se orixina no feto en desenvolvemento, e que fai moito máis lento o ritmo do corazón, prexudicando así á súa capacidade de bombear sangue.

Aínda que o trastorno pode diagnosticarse no útero, todos os intentos de tratalo cun marcapasos estándar fracasaron pois estes foron deseñados para adultos. A situación  grazas  aos estudos desenvolvido polo equipo do Dr. Yaniv Bar-Cohen, cardiólogo pediatra no Hospital Pediátrico de Los Ángeles (Children`s Hospital Los Angeles), adscrito á Universidade do Sur de California, en Estados Unidos; vai orixinar un cambio  importante no tratamento desta patoloxía. O novo marcapasos pode ser implantado no útero, potencialmente sen dano algún para o feto ou a nai. Este aparello novo proporciona unha oportunidade real de evitar o aborto espontáneo e o nacemento prematuro en bebés afectados por anomalías desta clase.