«22 ANXOS»

“ 22 anxos” é unha película que trata sobre os nenos de oito anos que levaron a vacina das vexigas a América.
María Castro dá vida a Isabel Cendal, mentres que Pedro Casablanc é o doutor Balmis e Octavi Pujades, José Salvani. Completan a repartición Carlos Santos, Javier Mejía, Jaime Pujol, José Sospedra, Toni Miso, Fran Nortes, José Manuel Seda, Mariana Carballal e os nenos Camilo Redgrave, Tiago Rodríguez, Xoel Rupar e Nuno Vilela, entre outros.  Miguel Bardem dirixe a película, escrita por Alicia Lúa, gañadora dun Goya e dun premio ao Mellor Guión Europeo por «douche os meus ollos».
O produtor Robert Fonollosa ( director de Luck Banana)  coñeceu a historia por un artigo xornalístico e comprendeu enseguida, do mesmo xeito que a autora madrileña  Almudena de Arteaga, que aí había un relato apaixonante. Así naceron estes «22 anxos», película que a cadea  TVE 1   emitiu. Ademais de Luck Banana e TVE, TVG e Sunrise Pictures tamén participan no proyecto, rodado durante catro semanas en diferentes lugares de Galicia, Valencia e Madrid.
A escritora Almudena de Arteaga contou en 2010 esta incrible historia, tan sorprendente como pouco coñecida, na novela «Os anxos custodios». A vacina das vexigas non chegou ás Américas en tubos de ensaio, senón nos corpos de 22 nenos galegos, emigrantes prematuros que cruzaron o Atlántico a comezos do século XIX acompañados polo doutor Francisco Javier Balmis, Isabel Cendal -responsable dun orfanato da Coruña e única muller no barco- e o novo cirurxián José Salvany.
Aínda que xa non se conta na película, Cendal acabou fundando unha escola de enfermería que aínda segue en funcionamento en México. «O presidente da República aínda entrega cada ano un premio que leva o nome de Isabel, unha personalidade española moito máis recoñecida alí que en España», engade o produtor.
A historia de Cendal continuou outros tres anos, xa que repetiu a operación en varios países de Asia, como Filipinas e China, onde partiu xa con nenos mexicanos como portadores da vacina. Logo ensinaba aos médicos para conservala e a vacinar á poboación, un labor impagable.

A ÚNICA MULLER NA EXPEDICIÓN DAS VEXIGAS REVIVE NA CORUÑA.

 «A loita vitoriosa contra a epidemia que causou máis mortes na historia da humanidade arrincou na Coruña, o 30 de novembro de 1803, cando a expedición impulsada por Carlos IV na corveta María Pita parte para América: foi o comezo da Real Expedición Filantrópica da Vacina». Así o expresan desde a Asociación Isabel Zendal, recentemente fundada na capital coruñesa para reivindicar a achega galega a este fito do medicamento universal.

Á fronte deste grupo atópase Pilar Farjas, secretaria xeral do Ministerio de Sanidade, que se propuxo fomentar a memoria ao redor de Zendal, a única muller embarcada naquela xesta. Seu é o mérito de coidar a bordo, nunha travesía de máis de dous meses, dos vinte e dous nenos -18 galegos e catro de Madrid- en cuxos brazos viaxou o remedio contra as vexigas grazas a un achado realizado poucos anos antes polo médico inglés Edward Jenner.

As investigacións permitiron saber que as raíces de Isabel Zendal están en Santa Mariña de Parada, no municipio coruñés de Ordes, de procedencia vasca ou irlandesa. Tamén a búsqueda en diferentes arquivos  facilitou decantarse por un nome completo de entre as numerosas versións achadas pola combinación de diversos apelidos con grafías variadas. Así se chega a Isabel Zendal Gómez, «nacida con toda seguridade antes de 1773». Zendal -interpretada por María Castro na película «22 anxos», á súa vez unha adaptación da novela «Ángeles custodios» de Almudena de Arteaga- era xa considerada desde 1950 «a primeira enfermeira de saúde pública en misión internacional», tal e como se acordou no Congreso Panamericano de Saúde celebrado  en Washington.

Crese que en 1800 Zendal era reitora da Casa de Expósitos coruñesa, vinculada ao Hospital da Caridade. De alí  saíron trece dos pequenos que atravesaron o Atlántico como heroes. Outros cinco procedían do hospicio do Hospital dos Reis Católicos de Santiago e catro máis viaxaron desde a Casa de Desamparados de Madrid. Todos tiñan entre dous e nove anos e quedaron para sempre en América. En México morreu Zendal, que emigrou co seu fillo Benito, durante longo tempo presentado como adoptado, pero que posiblemente fose biolóxico, aspecto ocultado por ser nai solteira.

A nova asociación ten a vista posta no bicentenario do falecemento do doutor Balmis, o médico alacantino que encabezou a proeza xunto ao seu axudante Joseph Salvany, natural de Barcelona. A efeméride celebrarase en 2019 e desde Galicia queren tamén realizar a súa achega. 

PESCUDAN COMO O VIRUS DA VARIOLA OU VEXIGAS DERROTA AO SISTEMA DEFENSIVO DOS INDIVIDUOS AOS QUE ATACA.

O virus das vexigas, que matou a millóns de humanos ao longo da historia, para moitos atópase  entre as máis temidas armas biolóxicas ao alcance potencial de terroristas.

A pesar de que se falou moito sobre a posibilidade de que os terroristas utilicen o virus das vexigas como arma biolóxica, o certo é que esta posibilidade é improbable que ocorra por diversos motivos. En primeiro lugar, os terroristas deberían acceder a mostras de virus das vexigas e os poucos laboratorios de investigación  que dispoñen delas contan con medidas de seguridade para protexelas. Así mesmo, sería sumamente difícil que a un grupo déselle tempo a producir unha cantidade o bastante elevada de virus das vexigas sen ser detectado. E por outra banda, esta as vacinas           que impediría a súa propagación porque: impide que a xente se infecte si se vacuna pouco despois de exporse ao virus e reduce a gravedade da enfermidade.

Nos estudos realizados coa poboación humana de poboados africanos un pouco remotos e cos simios, decatáronse que as vexigas do simio aínda continúan aparecendo de forma esporádica nalgúns humanos.

 Virólogos da Escola de Medicamento no Centro de Ciencias da Saúde da Universidade de Texas, en San Antonio, e os seus colaboradores na Universidade Estatal de Oklahoma, demostraron como os este virus vence ás defensas inmunitarias do corpo atacado. Este equipo  revelou como unha molécula no devandito viru derrota ao factor de restrición dos corpos atacados, chamado SAMD9, tanto en humanos como noutros animais.  Ademais de protexer contra virus, o SAMD9 suprime tumores e mutacións no xene humano SAMD9.

Existe unha “carreira armamentística” entre patóxenos (axentes que producen enfermidades) e as súas vítimas (anfitrións). Para sobrevivir aos mecanismos de defensa destes últimos, moitos patóxenos utilizan inhibidores específicos dos factores de restrición dos anfitrións. Na nova investigación chegouse á conclusión de que o SAMD9 é unha barreira inmunitaria evolutivamente conservada debido á súa gran utilidade, aínda que foi superada por diversos virus desta clase.

Cando se orixinou a variola?

Unha nova investigación xenética suxire que a coñecida  variola ou vexigas (viruela), unha enfermidade que se considera como a primeira doenza humana erradicada pola vacinación e que causou millóns de mortes, podería ser moito menos antiga do crido.
 O descubrimento expón achega novos datos para o longo debate sobre cando apareceu por vez primeira o virus que a causa; ademais de novas preguntas sobre o papel que esta enfermidade  puido desempeñar na historia humana.
 Aínda que  foi unha das enfermidades víricas máis devastadoras que golpearon á humanidade, pois apareceu en poboacións humanas fai miles de anos: no antigo Exipto (algunhas narracións históricas suxiren que o faraón Ramsés V, morreu no ano 1145 a. C. pola súa causa); na India e na China; nunca estivo claro de onde xurdira e cando saltou aos humanos.
A nova investigación realizada polo equipo internacional de Ana Duggan e Hendrik Poinar, do Centro de ADN Antigo adscrito á Universidade McMaster en Canadá, xunto con especialistas da Universidade de Helsinqui en Finlandia, a de Vilna en Lituania e a de Sídney en Australia, pon de manifesto algunhas posibilidades interesantes sobre a idade da enfermidade.
Este equipo, nun intento de entender mellor a súa historia evolutiva, e despois de obter permiso da Organización Mundial da Saúde (OMS); extraeu ADN altamente fragmentado duns restos parciais momificados dun neno lituano que se cre que morreu entre 1643 e 1665, (período durante o cal se documentaron varios brotes desta enfermidade por toda Europa).
Os resultados, publicados na revista Current Biology, desvelan que as vexigas daquel pequeno é a nai de todas as vexigas posteriores coñecidas. En termos máis exactos, a análise xenética desta mostra e a súa comparación co xenoma doutras 42 mostras de pacientes de todo o planeta recollidas ao longo do século XX (datadas entre 1940 e 1977) sinalan á do neno como antecesora das demais. Para completar a árbore xenética, os investigadores incluíron na súa análise o xenoma dunha momia de 300 anos atopada en Siberia con ADN do virus Variola. Aínda que uns anos posterior, esta cepa non é sucesora da do neno senón que ambas procedían doutra anterior, un devanceiro non anterior a 1580.
A distancia xenética entre os distintos casos permitiu aos investigadores estimar a ratio de mutación entre xeracións e con ela construír unha máquina do tempo das vexigas. Todas as mostras, incluídas as do neno e a momia siberiana, terían por antecesor a un virus que pululou por Europa entre finais do século XV e finais do XVI, a época das grandes expedicións e cando os españois levaron as vexigas a América.
Unha vez obtida unha liña temporal, preguntáronse se as anteriores probas históricas de vexigas, que se remontan a Ramsés V ( morto fai mais de 3000 anos)  e doutros casos en India e China  inclúen todas as anteriores ao 1500, eran reais ou foron identificacións erróneas (varicela ou sarampelo)
Ademais o neno atopado en Lituania tamén axudou aos investigadores para descubrir cando se separou o virus das vexigas en dúas grandes ramas (clados, en bioloxía), Variola major, máis letal e estendida e Variola minor, máis benigna e rara.
O que non conseguiron os investigadores é pescudar de onde xurdiu as vexigas. Para tentalo, compararon o virus humano con outras dúas especies do mesmo xénero (orthopoxvirus) que afectan a camelos e gerbillos e que están entre as máis próximas ao das vexigas. Comprobaron que esa proximidade é só relativa. Están tan lonxe desde un punto de vista do seu reloxo molecular que non comparten un antecesor común. Así que o animal que transmitiu as vexigas aos humanos segue sen ser localizado ou hai tempo que se extinguiu.

Consellos prácticos para tomar o sol.

Canto sol é bo para a nosa saúde?

Cada ano, os estudos sobre os beneficios de tomar o sol en doses moderadas intercálanse cos que confirman os riscos que leva facelo de forma excesiva. Así, aínda que a radiación solar ultravioleta (UV) intervén no desenvolvemento de eritema solar, cancro e envellecemento da pel, tamén reduce a presión arterial, sintetiza a vitamina D e mellora o tratamento de diversas patoloxías.

Unha investigación da UPV universidade Politecnica de Valencia estableceu o tempo necesario de exposición para obter as doses recomendadas de vitamina D sen que iso dane a nosa saúde, chegando a conclusión de que en primavera e verán son suficientes de 10 a 20 minutos ao sol, mentres  que nos meses de inverno  necesítanse  case dúas horas.

Como tomar a sol sen por en risco a nosa saúde?

Usos e abusos do ibuprofeno.

Un estudo mostra os problemas relacionados co consumo dalgúns  fármacos que se poden comprar na farmacia sen receita. En España é posible comprar fármacos como o ibuprofeno sen receita  e os cidadáns toman este medicamento para todo tipo de dores sen maiores restricións. Con todo, as autoridades médicas e sanitarias desde hai tempo advírtese que non son inocuos.

Un estudo do Hospital Universitario Gentotfe de Copenhague, publicado en  marzo de 2017 na revista European Heart Journal, estableceu  que o uso frecuente deste tipo de mediacamento  incrementa un 31% o risco de paro cardíaco. O mesmo análise indicaba que outros fármacos do mesmo tipo, antiinflamatorios non esteroideos (AINE), presentan un risco mesmo superior.

A Axencia Española de Medicamentos e Produtos Sanitarios (AEMPS) emitiu unha recomendación para limitar o consumo de ibuprofeno e os pacientes con enfermidade cardiovascular grave: insuficiencia cardíaca, cardiopatía isquémica, enfermidade arterial periférica ou cerebrovascular non deberían tomar máis de 2.400 miligramos ao día. A recomendación chegou tras a revisión europea (do Comité para a Avaliación de Riscos en Farmacovigilancia) elaborada respecto ao risco cardiovascular deste medicamento así como do dexibuprofeno, sobre o que tamén se deben tomar precaucións.

Existen riscos sanitarios coa tinta das tatuaxes.

Segundo un informe da Comisión Europea, a tinta utilizada para realizar tatuaxes contén pigmentos de baixa pureza, non fabricados especificamente para decorar a pel nin autorizados para o seu uso en cosmética e que poden producir riscos para a saúde.

O estudo, que analiza a seguridade das tatuaxes e das maquillaxes permanentes, revela que a maioría das tintas utilizadas para tatuar impórtanse e que se pode producir a degradación das súas colorantes na pel, en particular durante a exposición aos raios do sol ou os raios ultravioletas, así como ao láser.Preto do 80 % deses colorantes utilizados nas tatuaxes son orgánicos e máis do 60 % son pigmentos azoicos, algúns dos cales poden liberar aminoácidos aromáticos canceríxenos.

Segundo o informe, España é un país da Unión Europea (UE) cunha lexislación bastante estrita á hora de regular as tatuaxes, ao establecer límites a certas impurezas nas tintas, ou ter unha lista negativa para algúns colorantes; porén por outra banda, advirte da escasa información dispoñible, por exemplo, sobre as complicacións derivadas das tatuaxes.

Con todo, sinala que a maioría das reclamacións  relaciónanse co proceso de curación; aínda que tamén pode existir un porcentaxe de poboación tatuada na que se poden producir infeccións bacterianas, posibilidade de alerxias e dunha hipersensibilidad.

"Algunhas reaccións, frecuentemente provocadas pola exposición ao sol, son descoñecidas” e poden aparecer ás veces despois de décadas, segundo a CE.

A CE conclúe que fai falla máis estudos sobre as tintas destes produtos e que habería que actualizar os requisitos vixentes para os produtos químicos e a súa etiquetaxe e tamén alerta da fragmentación que existe no mercado debido ás distintas lexislacións, que fan que algúns produtos póidanse vender nuns países da UE pero non noutros, o que pode ter un impacto na protección dos consumidores.

Na actualidade non hai unha lexislación específica europea sobre as tatuaxes e aínda que algunhas sustancias químicas están prohibidas porque poden entrar en contacto directo coa pel, esas normas non se aplican ás tintas para tatuar.

ALIMENTACIÓN: UNHA CORRECTA DISTRIBUCIÓN DOS ALIMENTOS.

Diferentes expertos en nutrición establecen unha guía para saber que hai que comer en cada momento do día; pois é importante controlar a cantidade e o tipo de alimento que inxerimos peor sobre todo é importante saber  cando o debemos inxerir. O momento do día ou da noite no que nos alimentamos influirá en como imos aproveitar e metabolizar o alimento.  Algunhas pistas sobre cómo combinar os alimentos nos distintos momentos do día son:

No almorzo hai que priorizar os hidratos integrais: Os carbohidratos (procedentes de produtos integrais)  son preferibles pola mañá por unha cuestión de demanda enerxérica  pois aportan máis enerxía e esta é máis rápida que nos outros compoñentes. Acompañado das correspondentes proteínas ( produtos lácteos)

Para picar pola mañá: carbohidratos con proteínas

A metade de mañá, unha peza de froita, que é unha achega sa de carbohidratos, acompañada dun iogur natural (ou calquera outro lácteo) contén hidratos e proteínas, que atenúan a elevación repentina da insulina (o subidón de azucre).

Antes de adestrar: carbohidratos

Se queremos facer deporte ou o esforzo que levaremos a cabo vai ser intenso, é recomendable comer algo antes de empezar, e mesmo, durante. A froita é case sempre unha boa opción, tamén os copos de avena ou unha barrita de quinoa; todos achegan hidratos de carbono cun bo índice glucémico, é dicir, a intensidade co que os hidratos elevan a glicosa en sangue. Iso si, sempre, deixando polo menos 30 minutos antes de empezar a adestrar. Se se adestra polas mañás, facelo en xaxún só vale se o noso obxectivo é perder graxa e a actividade que realizamos é de intensidade moderada.

Ao terminar a sesión: proteínas

Sexa á hora que sexa, especialmente se a actividade deportiva que realizamos é de alta intensidade, é recomendable inxerir proteína despois, para axudar a recuperación do músculo achegándolle os aminoácidos esenciais que o noso corpo non pode fabricar. O recomendable, con actividade física moderada, serían uns 20-30 gramos de proteína que é a que podemos atopar nuns 100-150 gramos de carne ou peixe, uns tres ovos, unha lata de atún ou, se a preguiza pódenos, suplementos de proteína como batidos ou barritas. Con todo, se a actividade física que se realiza está destinada a gañar músculo, as proteínas adquiren un papel máis importante. Con adestramentos intensos, a cantidade de proteínas recomendada ao día estaría próxima aos 2 gramos por quilo de peso para minimizar a perda muscular (é dicir, se pesa 75 quilos debería inxerir ao redor de 150 gramos de proteína). E como apuntamento, se  non se busca perder  graxa, acompañar a proteína dun pouco de carbohidratos axudaría  a recuperar o glucógeno empregado.

A partir das 6 da tarde: aumentar as graxas

Nesta parte do día entramos  “na fase de recuperación", polo que se aconsella darlle prioridade ás proteínas e as graxas. As primeiras realizan  funcións que achegan resistencia e elasticidade aos tecidos así como labores defensivos. As graxas, pola súa banda, son imprescindibles para a absorción de importantes vitaminas como a A, D, E e K, fornecen ácidos graxos esenciais e forman parte da estrutura dalgúns compostos esenciais como as hormonas esteroides e os ácidos biliares. Así que, para merendar, un iogur e froitos secos (noces) e para cear, por exemplo, un peixe azul, unha carne magra como o pito ou o pavo ou engadindo un pouco de aguacate a unha ensalada” e acompañalos cunha achega pequena de hidratos de carbono (por exemplo, un pedazo de pan integral).

Atención tamén se tomamos  bebidas azucaradas ; estas mellor pola mañá que pola  tarde- noite pois a glicosa se metaboliza máis rápido e a súa elevación sanguínea é menor que se a tomamos pola noite. A noite aumenta a resistencia á insulina, hormona necesaria para a utilización da glicosa polos tecidos.

A conveniencia de tomar carbohidratos (recomendase evitar os carbohidratos simples, presentes na bolería e doces, que o corpo converte en enerxía con máis facilidade) depende de se fixemos ou non certa actividade física e ademais de si xa os tomamos en maior medida non  noutros momentos do día.

  

Nun ataque de fame a medianoite: carbohidratos e proteínas

O recomendable sería facer unha inxesta de que conteña hidrato de carbono e proteína para evitar un pico de insulina que me impediría volver durmir. Unha boa opción sería un lácteo.

OS PATÓXENOS PRIORITARIOS PARA A I+D DE NOVOS ANTIBIÓTICOS.

Prioridade crítica

1. Acinetobacter baumannii, resistente aos carbapenémicos.

2. Pseudomonas aeruginosa, resistente aos carbapenémicos.

3. Enterobacteriaceae, resistentes aos carbapenémicos, produtoras de betalactamasas de espectro estendido (ESBL).

Prioridade alta

4. Enterococcus faecium, resistente á vancomicina.

5. Staphylococcus aureus, resistente á meticilina, con sensibilidade intermedia e resistencia á vancomicina.

6. Helicobacter pylori, resistente á claritromicina.

7. Campylobacter spp., resistente ás fluoroquinolonas.

8. Salmonellae, resistentes ás fluoroquinolonas.

9. Neisseria gonorrhoeae, resistente á cefalosporina, resistente ás fluoroquinolonas.

Prioridade media

10. Streptococcus pneumoniae, sen sensibilidade á penicilina.

11. Haemophilus influenzae, resistente á ampicilina.

12. Shigella spp., resistente ás fluoroquinolonas.

AS 12 FAMILIAS DE BACTERIAS MÁIS PERIGOSAS PARA O SER HUMANO.

A Organización Mundial da Saúde (OMS) publicou  unha lista de bacterias para as que se necesitan “urxentemente” novos antibióticos. Son, segundo a OMS,  12 familias de bacterias e son as máis perigosas para a saúde humana pois son inmunes aos fármacos coñecidos grazas as mutacións que experimentan.

Entre elas temos un primeiro grupo que ten “ prioridade crítica para atopar novos tratamentos:

-o microbio Acinetobacter baumannii, resistente aos antibióticos carbapenémicos (esta bacteria foi responsable do peor brote nun hospital español, o que matou a 18 persoas entre 2006 e 2007 no Hospital Universitario 12 de Outubro, en Madrid)

- o Pseudomonas aeruginosa, (tamén resistente aos carbapenémicos, un tipo de antibióticos de amplo espectro que se utiliza en hospitais por vía intravenosa para tentar atallar infeccións graves)

-varias enterobacteriáceas, como Klebsiella, Escherichia coli, Serratia e Proteus.( especialmente perigosas grazas a súa multirresistencia a antibióticos. Aa miúdo provocan infeccións letais da corrente sanguínea e pneumonías)

Nun segundo grupo, cunha prioridade alta, atopamos bacterias cada vez máis resistentes e responsables de enfermidades moi coñecidas, como a gonorrea, provocada por Neisseria gonorrhoeae; salmonelosis, causada polo xénero Salmonellae; e a úlcera de estómago xerada pola bacteria Helicobacter pylori.

Os expertos basearon as súas decisións no grao de letalidade das infeccións, na duración do tratamento, na frecuencia coa que aparecen resistencias e na facilidade de transmisión, entre outros factores.

Agora, detectadas as necesidades médicas, os que se adican a buscar novos fármacos xa poden centrarse en productos específicos para cada patóxeno. Pero, para solucionar as enfermidades non so hai que conseguir novos tratamentos senon que tamén hai que facer un uso racional dos que xa existen.

Existen certos ruídos que irritan a algunhas persoas.

A 'misofonía' é un trastorno que pode explicar este problema.

A maioría das persoas poden lembrar algún momento no que certo son molestoulles (como pode ser cando o seu compañeiro de oficina presiona o botón do seu bolígrafo repetidamente), pero para algunhas persoas devanditos sons son totalmente insoportables.

Unha nova investigación suxire que as anomalías cerebrais poderían explicar o motivo disto.

As persoas cun trastorno chamado misofonía senten un odio intenso ante certos sons concretos. A razón está nunha anomalía no mecanismo de control emocional do seu cerebro que fai que se acelere cando escoita os sons molestos; ademais a conexión neural no lóbulo frontal é distinta ás das persoas que non padecen este problema. As persoas que padecen este trastorno presentan sinais e síntomas semellantes pero o síndrome non está recoñecido por ningún esquema dos diagnósticos clínicos actuais.

A vida diaria afecta á audición.

O ruído da vida moderna provoca un dano permanente na audición de moitos adultos (que viven en cidades con moita actividade) que nin sequera sospeitan que experimentaron unha perda. Moitas das actividade  cotiáns desenvolvidas nos propios fogares e sobre toda os ruídos que hai na rúa son os responsables de este problema.

Mentres máis alto sexa o nivel de ruído ao que se está exposto, máis probable é que faga dano ao oído. Os ruídos altos provocan perda auditiva ao danar de forma permanente as células foliculares do oído interno que vibran ao expoñerse ás ondas de son. A capacidade de escoitar os sons e os ruídos baséanse nos sinais que esas células foliculares envían ao cerebro. O dano auditivo ocoarre cando as persoas expóñense a ruídos superiores a 85 decibelios durante períodos de tempo longos.

Consello: "Protexer a audición agora que aínda a temos. Non esperar a que sexa demasiado tarde. Facer revisións periódicas".

As bacterias “ adormecesen” para enganar aos antibióticos.

A resistencia aos antibióticos é un problema importante e crecente en todo o mundo. Segundo a Organización Mundial da Saúde (OMS), a resistencia aos antibióticos está a aumentar a niveis perigosamente altos en todas partes do mundo e están a xurdir novos mecanismos de resistencia que se estenden a nivel mundial, ameazando a nosa capacidade para tratar enfermidades infecciosas comúns.Sen embargo, non se entende como suceden estes mecanismos de resistencia bacteriana e si  podemos predicir a súa evolución.

Investigadores demostraron que unha forma na que as bacterias poden sobrevivir aos antibióticos é desenvolvendo un «temporizador» que as mantén inactivas durante o tratamento antibiótico.

Agora, nunha nova investigación informa que unha vez que as bacterias adquiriron a capacidade de adormentarse, que se denomina «tolerancia», rapidamente adquiriron mutacións de resistencia e foron capaces de superar o tratamento antibiótico. Polo tanto, a tolerancia pode xogar un papel crucial na evolución da resistencia en poboacións bacterianas baixo exposicións cíclicas a altas concentracións de antibióticos.

Estes achados poden ter importantes implicacións para o desenvolvemento de novos antibióticos, xa que suxiren que a forma de atrasar a evolución da resistencia é mediante o uso de fármacos que tamén poden dirixirse ás bacterias adormentadas. 

O uso de móbiles e computadores adianta uns 10 anos a aparición de cataratas.

A presbicia ou vista cansa aparece cada vez antes froito dun maior uso de computadores, 'tablets' e teléfonos móbiles, o que á súa vez adiantou tamén a evolución deste problema, as cataratas, que se están empezando a ver en persoas de 45-50 anos, dez anos antes que o que era máis común ata agora.

A presbicia afecta ao cristalino, polo que o ollo empeza a ter problemas para enfocar. "Empeza a calcificarse pola parte dos polos e impide que o cristalino se poida contraer e estirar", de modo que cando se calcifica por completo aparece a catarata, que provoca unha visión "borrosa".

Ademais,  a catarata que aparece en persoas máis novas é unha moi específica chamada cortical, que se caracteriza por ver ben pero presentar molestias coa luz.

O tratamento consiste no uso de cirurxía láser para "licuar" esa lente patolóxica que non funciona ben e logo, cun inyector similar a un bolígrafo, implantar unha lente  para permitir ver de lonxe e de preto. A intervención está cuberta polo Sistema Nacional de Saúde (SNS), aínda que existe lista de espera que actualmente está ao redor dos 60 días de media.