A crioxenización.

Hai uns días decatabámonos que unha moza de 14 anos vítima de cancro quería ser conxelada de forma criogénica e,  inmediatamente todos dubidamos se esa decisión realmente tiña lóxica e sentido.

A criogenización baséase en conxelar corpos coa esperanza de que no futuro  poidan  volver á  vida. Pero, pódese conxelar un corpo enteiro?

Se pensamos nos trámites e procedementos que se requiren nunha operación de transplante, a resposta é NON. Os científicos saben que  poden existir certas dificultades para conxelar algúns órganos porque as súas estruturas poden verse afectadas; canto máis se é a superficie é maior e máis complexa como o corpo humano.

A día de hoxe, os órganos (e o corpo, en xeral) non se poden conxelar porque a auga que conteñen, ao chegar ao momento de conxelación, aumenta de volume e destrúe as estruturas celulares e os mecanismos fisiológicos. É certo que existe un proceso de crioxenización (a vitrificación) que impide a formación do xeo mediante o uso dun xel anticongelante a -196 graos.  O problema é que de momento a ciencia só puido vitrificar órganos embrionarios de animais. Así que, tendo en conta esta información parece lóxico pensar que actualmente resulta complicado conxelar un corpo enteiro sen esnaquizar as súas estruturas internas no proceso.

Entón, que hai de certo no movemento criogénico?. É dicir, estamos ante unha esperanza plausible, ante un mito que non fai dano a ninguén ou ante un fraude? A resposta non é sinxela na medida en que, como é lóxico, non podemos predicir o futuro.