Despois da baba de caracol, chega a de sapo; e cura a gripe.

Desde hai pouco máis de dúas décadas os científicos investigaron os péptidos que as ras secretan pola pel para defenderse das bacterias. Pero agora, un novo estudo publicado en Immunity, sinala que un compoñente da baba ou o moco secretado polas ras Hydrophylax bahuvistara pode matar a variedade H1 dos virus da gripe.
O achado, realizado por un equipo liderado por Joshy Jacob, suxire que os péptidos tamén representan un recurso para o descubrimento de fármacos antivirais.

Os péptidos son cadeas curtas de aminoácidos, os ladrillos das proteínas. Aqueles efectivos contra virus como o da gripe, poderían ser útiles cando as vacinas non están dispoñibles, no caso dunha nova cepa pandémica ou cando as cepas vólvense resistentes aos fármacos actuais. O problema é que algúns péptidos antibacterianos perforan as membranas celulares, e por tanto son tóxicos para as células dos mamíferos.  Pero o descuberto polo equipo de Jacob, non. Os científicos bautizárono urumina (o urumi é unha espada flexible, similar a un látigo, utilizada no sur da India desde hai séculos). A urumina só interrompe a integridade do virus da gripe, uníndose ao talo da hemaglutinina, unha rexión menos variable do virus da gripe que é tamén o obxectivo da maioría das vacinas universais que se están investigando actualmente. Esta especificidade podería ser valiosa porque os actuais medicamentos contra a gripe diríxense a outras partes do virus, aseguran os autores no estudo.
Para avaliar a súa efectividade, administrouse urumina a ratos que recibiran unha dose letal dalgúns virus da gripe. A urumina demostrou eficacia contra as cepas H1, a que produciu a pandemia de 2009, pero non foi eficaz contra outras cepas actuais como H3N2.
Tendo en conta que os virus da gripe humana non poden infectar as ras, producir ururmina probablemente confírelles unha vantaxe na loita contra algún outro patógeno, Jacob está agora explorando novos péptidos que sexan activos contra outros virus como o dengue ou o  Zika.

DESCOBREN O MECANISMO QUE PERMITE Ás BACTERIAS SOBREVIVIR AO SISTEMA INMUNE.

Científicos da Universidade de East Anglia  e do Instituto de Bioloxía Estrutural de Francia identificaron a estrutura da proteína NsrR, unha proteína bacteriana que se une ao ADN e desempeña un papel crave na resistencia da bacteria ao óxido nítrico (NON), que se produce na resposta inmune inicial á infección.

Co fin de contrarrestar os efectos do NON, que pode ser tóxico para os organismos vivos, moitas bacterias evolucionaron formas de detectar e desenvolver unha resposta celular. Neste sentido, o sensor de NON máis común é a proteína reguladora NsrR. O que fan as proteínas reguladoras como esta, é unirse ao ADN e controlar se se activan ou desactivan determinados xenes. A proteína NsrR contén un tipo especializado de co-factor (un compoñente adicional dunha proteína necesaria para a súa actividade) coñecido como grupo ferro-xofre, moi fráxil e reactivo, polo que é moi difícil traballar con eles. Pero os científicos , liderados por Nick Lle Brun,  conseguiron descubrir como a proteína NsrR funciona como sensor do óxido nítrico. De acordo cos resultados, publicados en Nature, esta proteína mostra cambios estruturais que lle permite regular a activación ou desactivación da produción de encimas que combaten o NON.

?Demostrouse ou se asume que moitos destes reguladores ? explica Lle Brun nun comunicado ?  conteñen un grupo de ferro-xofre, pero o noso traballo proporciona o primeiro exemplo dunha estrutura con este tipo de ligazóns e o mecanismo xeral polo que estes reguladores responden a diferentes sinais. Aínda por riba a estrutura tamén revela que o grupo está unido á proteína dun modo que non se observou antes en bioloxía. O proceso de como os patógenos sobreviven as respostas inmunes humanas é complexo, e cada paso que tomamos para entendelo, maior é a posibilidade de desenvolver estratexias de intervención que desactiven a resposta?

Implantes para xeonllos danados fabricados por impresión 3D.

Un material que imita á cartilaxe e que foi creado recentemente por uns investigadores podería un día permitir que os cirurxiáns impriman en 3D pezas coas que substituír ás naturais do xeonllo e cuxas formas estean feitas a medida para a anatomía de cada paciente.

Os xeonllos humanos inclúen un par de amortiguadores integrados chamados meniscos. Estes anacos de cartilaxe con forma de orella, situados entre os ósos da coxa e a espinilla, amortecen cada paso que damos. Pero o desgaste de moitos anos de vida, ou un único contratempo durante un partido de fútbol ou actividade física potencialmente perigosa, poden danar de forma permanente estes soportes esenciais, provocando dor e un maior risco de desenvolver artrite.

Despois de alcanzar a adultez, o noso menisco posúe unha capacidade limitada de rexenerarse. Os cirurxiáns poden tentar reparar un menisco danado, pero a miúdo debe ser retirado de forma parcial ou completa. Os implantes dispoñibles non alcanzan a resistencia e a elasticidade da cartilaxe orixinal ou non son biocompatibles, o que quere dicir que non sosteñen o crecemento de células para que se rexenere a zona.

O novo material emula as características da cartilaxe dos meniscos humanos. Ademais, mediante impresión 3D é posible fabricar con el pezas a medida para cada paciente. (Imaxe: Feichen Yang)

O material baseado en hidrogel desenvolvido polo equipo de Benjamin Wiley, da Universidade Duke en Durham, Carolina do Norte, Estados Unidos, é o primeiro que alcanza en fortaleza e elasticidade a cartilaxe humana. Ademais, pódese fabricar mediante impresión 3D e é capaz de permanecer estable dentro do corpo. Para demostrar o ben que podería funcionar en implantes, aos investigadores bastoulles usar unha impresora 3D de 300 dólares. Grazas ás excelentes calidades do material, o equipo de Wiley logrou crear coa modesta impresora meniscos a medida para un modelo de plástico dun xeonllo.

Identifican unha proteína crave na progresión de tumores cerebrais.

Un equipo do Centro de Bioloxía Molecular Severo Ochoa, no que participan científicos da Universidade Autónoma de Madrid (UAM), o CIBERNED e o CSIC, en España, identificou unha proteína do esqueleto celular como responsable da progresión de tumores de cerebro de tipo glioma. Segundo os resultados, esta proteína, denominada WIP, potencia o crecemento e a capacidade invasiva deste tipo de tumores.

O traballo, publicado na revista Cell Reports, describe que os niveis altos de WIP favorecen o crecemento dos gliomas humanos, o que se traduce nunha baixa taxa de supervivencia en pacientes que presentan esta variante de tumores. O traballo tamén demostra que a eliminación xenética de WIP reduce a capacidade de proliferar dos gliomas humanos, tanto cultivo de células como en modelos de rato.

Observamos que a proteína WIP mantén unha poboación de células nai tumorales cunha alta capacidade de dividirse e de migrar, facilitando así  a progresión tumoral?, afirman os directores do estudo, Inés Antón e Francisco Wandosell.

Segundo os autores, o achado transciende á investigación básica, xa que a descrición deste novo mecanismo permite propoñer novas dianas terapéuticas para o tratamento de tumores altamente invasivos como os gliomas. ?A eliminación ou bloqueo de WIP sería unha nova diana terapéutica potencial para un grupo de tumores como os gliomas, moi agresivos e con poucas alternativas terapéuticas nestes momentos?, afirman.

O funcionamento de calquera tipo celular dentro dun organismo depende, en gran parte, da capacidade de modificar a súa forma. Así, dentro de calquera célula existe un grupo de proteínas que manteñen un esqueleto responsable de facer isto.

A contaminación aumenta as mortes asociadas ao tabaco.

Un estudo que conta coa participación do Instituto de Saúde Global de Barcelona (Catalunya, España) analizou os efectos da exposición ás partículas finas (PM 2.5) en persoas fumadoras e non fumadoras. Este traballo, publicado na revista Environmental Research, parte de investigacións previas que xa acharan unha interacción aditiva entre PM 2.5, fumar cigarros e cancro de pulmón. Agora, os investigadores analizaron tamén se a combinación destas exposicións potencia a mortalidade por enfermidade cardiovascular.

A investigación realizouse con datos de preto de medio millón de persoas fumadoras e non fumadoras estadounidenses de máis de 30 anos de idade que forman parte do Estudo II da Sociedade Americana de Prevención contra o Cancro.

Michelle C. Turner, investigadora de ISGlobal e primeira autora do estudo, destaca que a suma de fumar cigarros "e á vez estar exposto á contaminación do aire aumenta o risco de morrer por enfermidade cardiovascular e diabetes, aínda que o efecto aditivo é máis pequeno que o que se atopou previamente para o cancro de pulmón?.

Segundo os seus resultados, por cada 100.000 persoas, 318 mortes por enfermidade cardiovascular e diabetes son atribuíbles a fumar cigarros, e 36 pola exposición a niveis altos de partículas PM 2.5. A combinación de ambas, fumar tabaco e estar exposto á contaminación atmosférica, provoca 32 mortes adicionais por enfermidade cardiovascular e diabetes.
Por cada 100.000 persoas, 318 mortes por enfermidade cardiovascular e diabetes son atribuíbles a fumar cigarros, e 36 pola exposición a niveis altos de partículas PM 2.5. (Foto: Ricardo Fissore (Creative Commons))

Turner considera que cos niveis de PM 2.5 observados neste estudo, "a redución do tabaquismo terá un maior impacto na diminución da mortalidade que a redución da exposición á contaminación atmosférica?.

Con todo, estar exposto a menos partículas finas tamén contribuirá a previr unha proporción da mortalidade atribuída a fumar cigarros. (Fonte: Instituto de Saúde Global de Barcelona)

Identifican ás moléculas causantes dos trastornos do soño.

O desenvolvemento da investigación feita pola  Facultade de Medicina da Universidade Autónoma de Sinaloa (UAS) tivo como obxectivo analizar as moléculas que participan nas diferentes fases do soño e facilitar o diagnóstico e tratamento en pacientes con trastornos do mesmo.

No estudo científico, publicado en agosto no Journal of Systems and Integrative Neuroscience (JSIN), da Universidade de San Antonio en Texas;  atoparon que moléculas de dopamina, noradrenalina, serotonina e histamina participan na regulación do soño e a vixilia e a alteración dalgunhas destas moléculas poden orixinar  trastornos do soño.

Entre as moléculas que axudan á vixilia atoparon  monoaminas producidas por neuronas monoaminérgicas, tales como a dopamina, noradrenalina, serotonina e histamina.

Outras como  a acetilcolina, que tamén participa nunha das fases de soño, que se chama fase REM. As que nos axudan para durmir son algunhas moléculas inhibidoras xa coñecidas como GABA (acedo gama-aminobutírico), a adenosina, melatonina, glicina, prolactina, algunhas citoquinas, como a interleucina 1 e o factor de necrosis tumoral", explicou o investigador Alberto Kousuke da Herrán Arita.

Outras moléculas importantes, e recentemente descubertas, son as chamadas orexinas ou hipocretinas, cuxa función é activar as neuronas monoaminérgicas e colinérgicas."Estas son producidas no hipotálamo lateral, e teñen moito que ver coa alimentación, a ansiedade, o apetito, entre outras cousas", mencionou.

O investigador comentou que na actualidade, a falta ou a alteración dunha das moléculas non é exclusivamente trastorno do soño, senón que é un conxunto de varios. " Sabemos que hai receptores en todo o corpo que non se sabe a súa función, e agora tratamos de descubrir cales son as moléculas que activan estes receptores e os seus efectos".

 Alberto Kousuke e os seus alumnos continuaran coa  investigación para descubrir cales son as  moléculas que maioritariamente participan durante o ciclo do sono e  sobre todo centrarase nas moléculas exógenas,  porque todas as estudadas  son producidas polo organismo

Consumir aceite de oliva virxe reduce o risco de fractura osteoporótica.

Investigadores españois da Universidade de Cataluña (URV),  demostraron que o consumo habitual de aceite de oliva virxe diminúe un 51% o risco de sufrir unha fractura osteoporótica.

O estudo valora que incorporar na dieta entre 4 e 5 culleradas sopeiras de aceite de oliva virxe ao día protexe a estrutura ósea e prevén a osteoporose.

Estes resultados evidencian, por primeira vez, o papel beneficioso do consumo regular de aceite de oliva para a protección dos ósos. Ata agora, a comunidade científica fixouse, principalmente, nos efectos positivos derivados da administración de compoñentes do aceite (como polifenoles en cápsulas) sobre as fracturas óseas, ou ben no efecto modulador sobre algúns factores bioquímicos relacionados coa saúde ósea, pero non sobre a fractura en si mesma.

Os científicos que lideraron o estudo atribúen estes beneficios ao conxunto de sustancias que compoñen o aceite de oliva virxe, desde a graxa ata os polifenoles e outros compoñentes, polas súas propiedades antioxidantes e antiinflamatorias.

A incorporación deste alimento á dieta habitual é unha forma eficaz de protexer os ósos, ata o punto de diminuír a aparición de fracturas debidas á osteoporose. Actualmente, o tratamento da osteoporose é farmacolóxico mediante a suplementación de calcio e vitamina D.

Os investigadores consideran que todo indica que o aceite de oliva contribúe a mellorar a saúde, non só en relación coa enfermidade cardiovascular, como se demostrou, senón tamén noutros como a osteoporose, patoloxía que xera un gasto público importante debido a baixas laborais, inmobilidade e dependencia nalgúns casos.

«22 ANXOS»

“ 22 anxos” é unha película que trata sobre os nenos de oito anos que levaron a vacina das vexigas a América.
María Castro dá vida a Isabel Cendal, mentres que Pedro Casablanc é o doutor Balmis e Octavi Pujades, José Salvani. Completan a repartición Carlos Santos, Javier Mejía, Jaime Pujol, José Sospedra, Toni Miso, Fran Nortes, José Manuel Seda, Mariana Carballal e os nenos Camilo Redgrave, Tiago Rodríguez, Xoel Rupar e Nuno Vilela, entre outros.  Miguel Bardem dirixe a película, escrita por Alicia Lúa, gañadora dun Goya e dun premio ao Mellor Guión Europeo por «douche os meus ollos».
O produtor Robert Fonollosa ( director de Luck Banana)  coñeceu a historia por un artigo xornalístico e comprendeu enseguida, do mesmo xeito que a autora madrileña  Almudena de Arteaga, que aí había un relato apaixonante. Así naceron estes «22 anxos», película que a cadea  TVE 1   emitiu. Ademais de Luck Banana e TVE, TVG e Sunrise Pictures tamén participan no proyecto, rodado durante catro semanas en diferentes lugares de Galicia, Valencia e Madrid.
A escritora Almudena de Arteaga contou en 2010 esta incrible historia, tan sorprendente como pouco coñecida, na novela «Os anxos custodios». A vacina das vexigas non chegou ás Américas en tubos de ensaio, senón nos corpos de 22 nenos galegos, emigrantes prematuros que cruzaron o Atlántico a comezos do século XIX acompañados polo doutor Francisco Javier Balmis, Isabel Cendal -responsable dun orfanato da Coruña e única muller no barco- e o novo cirurxián José Salvany.
Aínda que xa non se conta na película, Cendal acabou fundando unha escola de enfermería que aínda segue en funcionamento en México. «O presidente da República aínda entrega cada ano un premio que leva o nome de Isabel, unha personalidade española moito máis recoñecida alí que en España», engade o produtor.
A historia de Cendal continuou outros tres anos, xa que repetiu a operación en varios países de Asia, como Filipinas e China, onde partiu xa con nenos mexicanos como portadores da vacina. Logo ensinaba aos médicos para conservala e a vacinar á poboación, un labor impagable.

A ÚNICA MULLER NA EXPEDICIÓN DAS VEXIGAS REVIVE NA CORUÑA.

 «A loita vitoriosa contra a epidemia que causou máis mortes na historia da humanidade arrincou na Coruña, o 30 de novembro de 1803, cando a expedición impulsada por Carlos IV na corveta María Pita parte para América: foi o comezo da Real Expedición Filantrópica da Vacina». Así o expresan desde a Asociación Isabel Zendal, recentemente fundada na capital coruñesa para reivindicar a achega galega a este fito do medicamento universal.

Á fronte deste grupo atópase Pilar Farjas, secretaria xeral do Ministerio de Sanidade, que se propuxo fomentar a memoria ao redor de Zendal, a única muller embarcada naquela xesta. Seu é o mérito de coidar a bordo, nunha travesía de máis de dous meses, dos vinte e dous nenos -18 galegos e catro de Madrid- en cuxos brazos viaxou o remedio contra as vexigas grazas a un achado realizado poucos anos antes polo médico inglés Edward Jenner.

As investigacións permitiron saber que as raíces de Isabel Zendal están en Santa Mariña de Parada, no municipio coruñés de Ordes, de procedencia vasca ou irlandesa. Tamén a búsqueda en diferentes arquivos  facilitou decantarse por un nome completo de entre as numerosas versións achadas pola combinación de diversos apelidos con grafías variadas. Así se chega a Isabel Zendal Gómez, «nacida con toda seguridade antes de 1773». Zendal -interpretada por María Castro na película «22 anxos», á súa vez unha adaptación da novela «Ángeles custodios» de Almudena de Arteaga- era xa considerada desde 1950 «a primeira enfermeira de saúde pública en misión internacional», tal e como se acordou no Congreso Panamericano de Saúde celebrado  en Washington.

Crese que en 1800 Zendal era reitora da Casa de Expósitos coruñesa, vinculada ao Hospital da Caridade. De alí  saíron trece dos pequenos que atravesaron o Atlántico como heroes. Outros cinco procedían do hospicio do Hospital dos Reis Católicos de Santiago e catro máis viaxaron desde a Casa de Desamparados de Madrid. Todos tiñan entre dous e nove anos e quedaron para sempre en América. En México morreu Zendal, que emigrou co seu fillo Benito, durante longo tempo presentado como adoptado, pero que posiblemente fose biolóxico, aspecto ocultado por ser nai solteira.

A nova asociación ten a vista posta no bicentenario do falecemento do doutor Balmis, o médico alacantino que encabezou a proeza xunto ao seu axudante Joseph Salvany, natural de Barcelona. A efeméride celebrarase en 2019 e desde Galicia queren tamén realizar a súa achega. 

PESCUDAN COMO O VIRUS DA VARIOLA OU VEXIGAS DERROTA AO SISTEMA DEFENSIVO DOS INDIVIDUOS AOS QUE ATACA.

O virus das vexigas, que matou a millóns de humanos ao longo da historia, para moitos atópase  entre as máis temidas armas biolóxicas ao alcance potencial de terroristas.

A pesar de que se falou moito sobre a posibilidade de que os terroristas utilicen o virus das vexigas como arma biolóxica, o certo é que esta posibilidade é improbable que ocorra por diversos motivos. En primeiro lugar, os terroristas deberían acceder a mostras de virus das vexigas e os poucos laboratorios de investigación  que dispoñen delas contan con medidas de seguridade para protexelas. Así mesmo, sería sumamente difícil que a un grupo déselle tempo a producir unha cantidade o bastante elevada de virus das vexigas sen ser detectado. E por outra banda, esta as vacinas           que impediría a súa propagación porque: impide que a xente se infecte si se vacuna pouco despois de exporse ao virus e reduce a gravedade da enfermidade.

Nos estudos realizados coa poboación humana de poboados africanos un pouco remotos e cos simios, decatáronse que as vexigas do simio aínda continúan aparecendo de forma esporádica nalgúns humanos.

 Virólogos da Escola de Medicamento no Centro de Ciencias da Saúde da Universidade de Texas, en San Antonio, e os seus colaboradores na Universidade Estatal de Oklahoma, demostraron como os este virus vence ás defensas inmunitarias do corpo atacado. Este equipo  revelou como unha molécula no devandito viru derrota ao factor de restrición dos corpos atacados, chamado SAMD9, tanto en humanos como noutros animais.  Ademais de protexer contra virus, o SAMD9 suprime tumores e mutacións no xene humano SAMD9.

Existe unha “carreira armamentística” entre patóxenos (axentes que producen enfermidades) e as súas vítimas (anfitrións). Para sobrevivir aos mecanismos de defensa destes últimos, moitos patóxenos utilizan inhibidores específicos dos factores de restrición dos anfitrións. Na nova investigación chegouse á conclusión de que o SAMD9 é unha barreira inmunitaria evolutivamente conservada debido á súa gran utilidade, aínda que foi superada por diversos virus desta clase.

Cando se orixinou a variola?

Unha nova investigación xenética suxire que a coñecida  variola ou vexigas (viruela), unha enfermidade que se considera como a primeira doenza humana erradicada pola vacinación e que causou millóns de mortes, podería ser moito menos antiga do crido.
 O descubrimento expón achega novos datos para o longo debate sobre cando apareceu por vez primeira o virus que a causa; ademais de novas preguntas sobre o papel que esta enfermidade  puido desempeñar na historia humana.
 Aínda que  foi unha das enfermidades víricas máis devastadoras que golpearon á humanidade, pois apareceu en poboacións humanas fai miles de anos: no antigo Exipto (algunhas narracións históricas suxiren que o faraón Ramsés V, morreu no ano 1145 a. C. pola súa causa); na India e na China; nunca estivo claro de onde xurdira e cando saltou aos humanos.
A nova investigación realizada polo equipo internacional de Ana Duggan e Hendrik Poinar, do Centro de ADN Antigo adscrito á Universidade McMaster en Canadá, xunto con especialistas da Universidade de Helsinqui en Finlandia, a de Vilna en Lituania e a de Sídney en Australia, pon de manifesto algunhas posibilidades interesantes sobre a idade da enfermidade.
Este equipo, nun intento de entender mellor a súa historia evolutiva, e despois de obter permiso da Organización Mundial da Saúde (OMS); extraeu ADN altamente fragmentado duns restos parciais momificados dun neno lituano que se cre que morreu entre 1643 e 1665, (período durante o cal se documentaron varios brotes desta enfermidade por toda Europa).
Os resultados, publicados na revista Current Biology, desvelan que as vexigas daquel pequeno é a nai de todas as vexigas posteriores coñecidas. En termos máis exactos, a análise xenética desta mostra e a súa comparación co xenoma doutras 42 mostras de pacientes de todo o planeta recollidas ao longo do século XX (datadas entre 1940 e 1977) sinalan á do neno como antecesora das demais. Para completar a árbore xenética, os investigadores incluíron na súa análise o xenoma dunha momia de 300 anos atopada en Siberia con ADN do virus Variola. Aínda que uns anos posterior, esta cepa non é sucesora da do neno senón que ambas procedían doutra anterior, un devanceiro non anterior a 1580.
A distancia xenética entre os distintos casos permitiu aos investigadores estimar a ratio de mutación entre xeracións e con ela construír unha máquina do tempo das vexigas. Todas as mostras, incluídas as do neno e a momia siberiana, terían por antecesor a un virus que pululou por Europa entre finais do século XV e finais do XVI, a época das grandes expedicións e cando os españois levaron as vexigas a América.
Unha vez obtida unha liña temporal, preguntáronse se as anteriores probas históricas de vexigas, que se remontan a Ramsés V ( morto fai mais de 3000 anos)  e doutros casos en India e China  inclúen todas as anteriores ao 1500, eran reais ou foron identificacións erróneas (varicela ou sarampelo)
Ademais o neno atopado en Lituania tamén axudou aos investigadores para descubrir cando se separou o virus das vexigas en dúas grandes ramas (clados, en bioloxía), Variola major, máis letal e estendida e Variola minor, máis benigna e rara.
O que non conseguiron os investigadores é pescudar de onde xurdiu as vexigas. Para tentalo, compararon o virus humano con outras dúas especies do mesmo xénero (orthopoxvirus) que afectan a camelos e gerbillos e que están entre as máis próximas ao das vexigas. Comprobaron que esa proximidade é só relativa. Están tan lonxe desde un punto de vista do seu reloxo molecular que non comparten un antecesor común. Así que o animal que transmitiu as vexigas aos humanos segue sen ser localizado ou hai tempo que se extinguiu.

Consellos prácticos para tomar o sol.

Canto sol é bo para a nosa saúde?

Cada ano, os estudos sobre os beneficios de tomar o sol en doses moderadas intercálanse cos que confirman os riscos que leva facelo de forma excesiva. Así, aínda que a radiación solar ultravioleta (UV) intervén no desenvolvemento de eritema solar, cancro e envellecemento da pel, tamén reduce a presión arterial, sintetiza a vitamina D e mellora o tratamento de diversas patoloxías.

Unha investigación da UPV universidade Politecnica de Valencia estableceu o tempo necesario de exposición para obter as doses recomendadas de vitamina D sen que iso dane a nosa saúde, chegando a conclusión de que en primavera e verán son suficientes de 10 a 20 minutos ao sol, mentres  que nos meses de inverno  necesítanse  case dúas horas.

Como tomar a sol sen por en risco a nosa saúde?

Usos e abusos do ibuprofeno.

Un estudo mostra os problemas relacionados co consumo dalgúns  fármacos que se poden comprar na farmacia sen receita. En España é posible comprar fármacos como o ibuprofeno sen receita  e os cidadáns toman este medicamento para todo tipo de dores sen maiores restricións. Con todo, as autoridades médicas e sanitarias desde hai tempo advírtese que non son inocuos.

Un estudo do Hospital Universitario Gentotfe de Copenhague, publicado en  marzo de 2017 na revista European Heart Journal, estableceu  que o uso frecuente deste tipo de mediacamento  incrementa un 31% o risco de paro cardíaco. O mesmo análise indicaba que outros fármacos do mesmo tipo, antiinflamatorios non esteroideos (AINE), presentan un risco mesmo superior.

A Axencia Española de Medicamentos e Produtos Sanitarios (AEMPS) emitiu unha recomendación para limitar o consumo de ibuprofeno e os pacientes con enfermidade cardiovascular grave: insuficiencia cardíaca, cardiopatía isquémica, enfermidade arterial periférica ou cerebrovascular non deberían tomar máis de 2.400 miligramos ao día. A recomendación chegou tras a revisión europea (do Comité para a Avaliación de Riscos en Farmacovigilancia) elaborada respecto ao risco cardiovascular deste medicamento así como do dexibuprofeno, sobre o que tamén se deben tomar precaucións.

Existen riscos sanitarios coa tinta das tatuaxes.

Segundo un informe da Comisión Europea, a tinta utilizada para realizar tatuaxes contén pigmentos de baixa pureza, non fabricados especificamente para decorar a pel nin autorizados para o seu uso en cosmética e que poden producir riscos para a saúde.

O estudo, que analiza a seguridade das tatuaxes e das maquillaxes permanentes, revela que a maioría das tintas utilizadas para tatuar impórtanse e que se pode producir a degradación das súas colorantes na pel, en particular durante a exposición aos raios do sol ou os raios ultravioletas, así como ao láser.Preto do 80 % deses colorantes utilizados nas tatuaxes son orgánicos e máis do 60 % son pigmentos azoicos, algúns dos cales poden liberar aminoácidos aromáticos canceríxenos.

Segundo o informe, España é un país da Unión Europea (UE) cunha lexislación bastante estrita á hora de regular as tatuaxes, ao establecer límites a certas impurezas nas tintas, ou ter unha lista negativa para algúns colorantes; porén por outra banda, advirte da escasa información dispoñible, por exemplo, sobre as complicacións derivadas das tatuaxes.

Con todo, sinala que a maioría das reclamacións  relaciónanse co proceso de curación; aínda que tamén pode existir un porcentaxe de poboación tatuada na que se poden producir infeccións bacterianas, posibilidade de alerxias e dunha hipersensibilidad.

"Algunhas reaccións, frecuentemente provocadas pola exposición ao sol, son descoñecidas” e poden aparecer ás veces despois de décadas, segundo a CE.

A CE conclúe que fai falla máis estudos sobre as tintas destes produtos e que habería que actualizar os requisitos vixentes para os produtos químicos e a súa etiquetaxe e tamén alerta da fragmentación que existe no mercado debido ás distintas lexislacións, que fan que algúns produtos póidanse vender nuns países da UE pero non noutros, o que pode ter un impacto na protección dos consumidores.

Na actualidade non hai unha lexislación específica europea sobre as tatuaxes e aínda que algunhas sustancias químicas están prohibidas porque poden entrar en contacto directo coa pel, esas normas non se aplican ás tintas para tatuar.

ALIMENTACIÓN: UNHA CORRECTA DISTRIBUCIÓN DOS ALIMENTOS.

Diferentes expertos en nutrición establecen unha guía para saber que hai que comer en cada momento do día; pois é importante controlar a cantidade e o tipo de alimento que inxerimos peor sobre todo é importante saber  cando o debemos inxerir. O momento do día ou da noite no que nos alimentamos influirá en como imos aproveitar e metabolizar o alimento.  Algunhas pistas sobre cómo combinar os alimentos nos distintos momentos do día son:

No almorzo hai que priorizar os hidratos integrais: Os carbohidratos (procedentes de produtos integrais)  son preferibles pola mañá por unha cuestión de demanda enerxérica  pois aportan máis enerxía e esta é máis rápida que nos outros compoñentes. Acompañado das correspondentes proteínas ( produtos lácteos)

Para picar pola mañá: carbohidratos con proteínas

A metade de mañá, unha peza de froita, que é unha achega sa de carbohidratos, acompañada dun iogur natural (ou calquera outro lácteo) contén hidratos e proteínas, que atenúan a elevación repentina da insulina (o subidón de azucre).

Antes de adestrar: carbohidratos

Se queremos facer deporte ou o esforzo que levaremos a cabo vai ser intenso, é recomendable comer algo antes de empezar, e mesmo, durante. A froita é case sempre unha boa opción, tamén os copos de avena ou unha barrita de quinoa; todos achegan hidratos de carbono cun bo índice glucémico, é dicir, a intensidade co que os hidratos elevan a glicosa en sangue. Iso si, sempre, deixando polo menos 30 minutos antes de empezar a adestrar. Se se adestra polas mañás, facelo en xaxún só vale se o noso obxectivo é perder graxa e a actividade que realizamos é de intensidade moderada.

Ao terminar a sesión: proteínas

Sexa á hora que sexa, especialmente se a actividade deportiva que realizamos é de alta intensidade, é recomendable inxerir proteína despois, para axudar a recuperación do músculo achegándolle os aminoácidos esenciais que o noso corpo non pode fabricar. O recomendable, con actividade física moderada, serían uns 20-30 gramos de proteína que é a que podemos atopar nuns 100-150 gramos de carne ou peixe, uns tres ovos, unha lata de atún ou, se a preguiza pódenos, suplementos de proteína como batidos ou barritas. Con todo, se a actividade física que se realiza está destinada a gañar músculo, as proteínas adquiren un papel máis importante. Con adestramentos intensos, a cantidade de proteínas recomendada ao día estaría próxima aos 2 gramos por quilo de peso para minimizar a perda muscular (é dicir, se pesa 75 quilos debería inxerir ao redor de 150 gramos de proteína). E como apuntamento, se  non se busca perder  graxa, acompañar a proteína dun pouco de carbohidratos axudaría  a recuperar o glucógeno empregado.

A partir das 6 da tarde: aumentar as graxas

Nesta parte do día entramos  “na fase de recuperación", polo que se aconsella darlle prioridade ás proteínas e as graxas. As primeiras realizan  funcións que achegan resistencia e elasticidade aos tecidos así como labores defensivos. As graxas, pola súa banda, son imprescindibles para a absorción de importantes vitaminas como a A, D, E e K, fornecen ácidos graxos esenciais e forman parte da estrutura dalgúns compostos esenciais como as hormonas esteroides e os ácidos biliares. Así que, para merendar, un iogur e froitos secos (noces) e para cear, por exemplo, un peixe azul, unha carne magra como o pito ou o pavo ou engadindo un pouco de aguacate a unha ensalada” e acompañalos cunha achega pequena de hidratos de carbono (por exemplo, un pedazo de pan integral).

Atención tamén se tomamos  bebidas azucaradas ; estas mellor pola mañá que pola  tarde- noite pois a glicosa se metaboliza máis rápido e a súa elevación sanguínea é menor que se a tomamos pola noite. A noite aumenta a resistencia á insulina, hormona necesaria para a utilización da glicosa polos tecidos.

A conveniencia de tomar carbohidratos (recomendase evitar os carbohidratos simples, presentes na bolería e doces, que o corpo converte en enerxía con máis facilidade) depende de se fixemos ou non certa actividade física e ademais de si xa os tomamos en maior medida non  noutros momentos do día.

  

Nun ataque de fame a medianoite: carbohidratos e proteínas

O recomendable sería facer unha inxesta de que conteña hidrato de carbono e proteína para evitar un pico de insulina que me impediría volver durmir. Unha boa opción sería un lácteo.

OS PATÓXENOS PRIORITARIOS PARA A I+D DE NOVOS ANTIBIÓTICOS.

Prioridade crítica

1. Acinetobacter baumannii, resistente aos carbapenémicos.

2. Pseudomonas aeruginosa, resistente aos carbapenémicos.

3. Enterobacteriaceae, resistentes aos carbapenémicos, produtoras de betalactamasas de espectro estendido (ESBL).

Prioridade alta

4. Enterococcus faecium, resistente á vancomicina.

5. Staphylococcus aureus, resistente á meticilina, con sensibilidade intermedia e resistencia á vancomicina.

6. Helicobacter pylori, resistente á claritromicina.

7. Campylobacter spp., resistente ás fluoroquinolonas.

8. Salmonellae, resistentes ás fluoroquinolonas.

9. Neisseria gonorrhoeae, resistente á cefalosporina, resistente ás fluoroquinolonas.

Prioridade media

10. Streptococcus pneumoniae, sen sensibilidade á penicilina.

11. Haemophilus influenzae, resistente á ampicilina.

12. Shigella spp., resistente ás fluoroquinolonas.

AS 12 FAMILIAS DE BACTERIAS MÁIS PERIGOSAS PARA O SER HUMANO.

A Organización Mundial da Saúde (OMS) publicou  unha lista de bacterias para as que se necesitan “urxentemente” novos antibióticos. Son, segundo a OMS,  12 familias de bacterias e son as máis perigosas para a saúde humana pois son inmunes aos fármacos coñecidos grazas as mutacións que experimentan.

Entre elas temos un primeiro grupo que ten “ prioridade crítica para atopar novos tratamentos:

-o microbio Acinetobacter baumannii, resistente aos antibióticos carbapenémicos (esta bacteria foi responsable do peor brote nun hospital español, o que matou a 18 persoas entre 2006 e 2007 no Hospital Universitario 12 de Outubro, en Madrid)

- o Pseudomonas aeruginosa, (tamén resistente aos carbapenémicos, un tipo de antibióticos de amplo espectro que se utiliza en hospitais por vía intravenosa para tentar atallar infeccións graves)

-varias enterobacteriáceas, como Klebsiella, Escherichia coli, Serratia e Proteus.( especialmente perigosas grazas a súa multirresistencia a antibióticos. Aa miúdo provocan infeccións letais da corrente sanguínea e pneumonías)

Nun segundo grupo, cunha prioridade alta, atopamos bacterias cada vez máis resistentes e responsables de enfermidades moi coñecidas, como a gonorrea, provocada por Neisseria gonorrhoeae; salmonelosis, causada polo xénero Salmonellae; e a úlcera de estómago xerada pola bacteria Helicobacter pylori.

Os expertos basearon as súas decisións no grao de letalidade das infeccións, na duración do tratamento, na frecuencia coa que aparecen resistencias e na facilidade de transmisión, entre outros factores.

Agora, detectadas as necesidades médicas, os que se adican a buscar novos fármacos xa poden centrarse en productos específicos para cada patóxeno. Pero, para solucionar as enfermidades non so hai que conseguir novos tratamentos senon que tamén hai que facer un uso racional dos que xa existen.

Existen certos ruídos que irritan a algunhas persoas.

A 'misofonía' é un trastorno que pode explicar este problema.

A maioría das persoas poden lembrar algún momento no que certo son molestoulles (como pode ser cando o seu compañeiro de oficina presiona o botón do seu bolígrafo repetidamente), pero para algunhas persoas devanditos sons son totalmente insoportables.

Unha nova investigación suxire que as anomalías cerebrais poderían explicar o motivo disto.

As persoas cun trastorno chamado misofonía senten un odio intenso ante certos sons concretos. A razón está nunha anomalía no mecanismo de control emocional do seu cerebro que fai que se acelere cando escoita os sons molestos; ademais a conexión neural no lóbulo frontal é distinta ás das persoas que non padecen este problema. As persoas que padecen este trastorno presentan sinais e síntomas semellantes pero o síndrome non está recoñecido por ningún esquema dos diagnósticos clínicos actuais.

A vida diaria afecta á audición.

O ruído da vida moderna provoca un dano permanente na audición de moitos adultos (que viven en cidades con moita actividade) que nin sequera sospeitan que experimentaron unha perda. Moitas das actividade  cotiáns desenvolvidas nos propios fogares e sobre toda os ruídos que hai na rúa son os responsables de este problema.

Mentres máis alto sexa o nivel de ruído ao que se está exposto, máis probable é que faga dano ao oído. Os ruídos altos provocan perda auditiva ao danar de forma permanente as células foliculares do oído interno que vibran ao expoñerse ás ondas de son. A capacidade de escoitar os sons e os ruídos baséanse nos sinais que esas células foliculares envían ao cerebro. O dano auditivo ocoarre cando as persoas expóñense a ruídos superiores a 85 decibelios durante períodos de tempo longos.

Consello: "Protexer a audición agora que aínda a temos. Non esperar a que sexa demasiado tarde. Facer revisións periódicas".

As bacterias “ adormecesen” para enganar aos antibióticos.

A resistencia aos antibióticos é un problema importante e crecente en todo o mundo. Segundo a Organización Mundial da Saúde (OMS), a resistencia aos antibióticos está a aumentar a niveis perigosamente altos en todas partes do mundo e están a xurdir novos mecanismos de resistencia que se estenden a nivel mundial, ameazando a nosa capacidade para tratar enfermidades infecciosas comúns.Sen embargo, non se entende como suceden estes mecanismos de resistencia bacteriana e si  podemos predicir a súa evolución.

Investigadores demostraron que unha forma na que as bacterias poden sobrevivir aos antibióticos é desenvolvendo un «temporizador» que as mantén inactivas durante o tratamento antibiótico.

Agora, nunha nova investigación informa que unha vez que as bacterias adquiriron a capacidade de adormentarse, que se denomina «tolerancia», rapidamente adquiriron mutacións de resistencia e foron capaces de superar o tratamento antibiótico. Polo tanto, a tolerancia pode xogar un papel crucial na evolución da resistencia en poboacións bacterianas baixo exposicións cíclicas a altas concentracións de antibióticos.

Estes achados poden ter importantes implicacións para o desenvolvemento de novos antibióticos, xa que suxiren que a forma de atrasar a evolución da resistencia é mediante o uso de fármacos que tamén poden dirixirse ás bacterias adormentadas. 

O uso de móbiles e computadores adianta uns 10 anos a aparición de cataratas.

A presbicia ou vista cansa aparece cada vez antes froito dun maior uso de computadores, 'tablets' e teléfonos móbiles, o que á súa vez adiantou tamén a evolución deste problema, as cataratas, que se están empezando a ver en persoas de 45-50 anos, dez anos antes que o que era máis común ata agora.

A presbicia afecta ao cristalino, polo que o ollo empeza a ter problemas para enfocar. "Empeza a calcificarse pola parte dos polos e impide que o cristalino se poida contraer e estirar", de modo que cando se calcifica por completo aparece a catarata, que provoca unha visión "borrosa".

Ademais,  a catarata que aparece en persoas máis novas é unha moi específica chamada cortical, que se caracteriza por ver ben pero presentar molestias coa luz.

O tratamento consiste no uso de cirurxía láser para "licuar" esa lente patolóxica que non funciona ben e logo, cun inyector similar a un bolígrafo, implantar unha lente  para permitir ver de lonxe e de preto. A intervención está cuberta polo Sistema Nacional de Saúde (SNS), aínda que existe lista de espera que actualmente está ao redor dos 60 días de media.

Alimentos para a osteoporosis.

O estrés e o infarto.

Fai tempo profesionais do Medicamento descubriron a existencia dunha relación entre o cerebro e o corazón, pero ata agora non atoparan o elemento relacionante. Parece ser que Investigadores do Hospital Xeral de Massachusetts, en Boston (EEUU), e da Facultade de Medicina Icahn de Mount Sinai, en Nova York (EEUU), acharon unha rexión do cerebro que vincula a tensión e o risco de sufrir un infarto: a amígdala cerebral, un marcador da tensión.

No estudo, os investigadores afirman que a tensión activa unha serie de procesos no noso metabolismo que, á súa vez, desencadean nun incremento da probabilidade de padecer un ictus.

Tras as investigacións, os profesionais concluíron que o nivel de actividade da amígdala cerebral está asociado ao risco que ten un paciente de padecer un episodio cardiovascular. Por tanto, o proceso sería o seguinte: a tensión aumenta o nivel de actividade da amígdala cerebral. Isto provoca que se incremente a produción de glóbulos brancos e, consecuentemente, a inflamación dos vasos sanguíneos.

O director da investigación aconsella ás persoas propensas a sufrir episodios cardiovasculares que adopten técnicas para reducir a tensión.

Nos últimos anos son moitas as empresas de produtos médicos que incorporan produtos dirixidos a aliviar a tensión. Un exemplo diso é HHP Spain, unha empresa española dedicada ao benestar, a saúde e ao coidado persoal. HHP está especializada na tecnoloxía de Andulación, un método baseado en principios biofísicos. Ofrece padiolas e outros dispositivos que, mediante a combinación de vibracións mecánicas, a aplicación de calor por infravermellos e unha postura correcta, redúcese a tensión muscular e reláxase o sistema nervioso e, en consecuencia, rebáixase o nivel de tensión.

Mediante o uso destes dispositivos médicos e outro tipo de terapias promóvese unha vida máis relaxada e saudable, co fin de evitar o risco para sufrir non soamente ictus ou infartos, senón tamén outras enfermidades severas derivadas da tensión.

A práctica de deporte é boa para o corazón?

O deporte é beneficioso para o corazón sempre que se practique con moderación.  O doutor José Calabuig, especialista do Departamento de Cardiología da Clínica Universidade de Navarra, recomenda practicar exercicio físico.

Pódemos ser alérxicos á auga?

De todas as alerxias que existen no mundo, a urticaria acuaxénica ou alerxia á auga é das máis curiosas. Apenas 30-40 persoas no mundo foron diagnosticadas con esta estraña patoloxía, que se manifesta cunha forte urticaria (ronchas con picazón) ao entrar en contacto con auga (por camiñar baixo a choiva, por ducharse ou mesmo polo simple feito de suar ou de chorar).

Por que se produce a alerxia á auga?
Aínda que non hai evidencias claras, a comunidade científica suxire que podería ter compoñentes xenéticos, especificamente no cromosoma 2q21. Con todo, os Institutos Nacionais de Saúde informan que a enfermidade de cando en cando dáse nas familias.
A aparición desta alerxia adoita ter lugar na puberdade e as mulleres teñen maior incidencia que os homes.
Hai tratamento?
O tratamento é máis ben limitado, aínda que, segundo os Institutos Nacionais de Saúde, os antihistamínicos e os esteroides demostraron ser bastante útiles para algúns afectados. Ademais, os tratamentos con luz UVB e empregar unha crema como barreira, tamén pode axudar.

O caso de cancro máis antigo data de fai 1,7 millóns de anos.

Foi atopado na rexión sudafricana coñecida como “O berce da Humanidade”. Os investigaodres atoparon un tipo de cancro moi agresivo coñecido como “osteosarcoma” no óso do dedo do pé dun parente humano que morreu na cova de Swartkrans, cunha antigüidade de entre 1,6 e 1,8 millóns de anos. O descubrimento foi publicado recentemente no South African Journal of Science. O  equipo de científicos manifestou que o cancro é unha enfermidade moito máis antiga do que se estimaba, como o demostra os restos óseos atopados que se corresponden a un dos primeiros devanceiros humanos, o Homo ergaster ou Paranthropus robustus,

Polo xeral asumíase que o cancro é unha enfermidade da sociedade moderna, porén despois deste descubrimento os investigadores  suxiren o contrario.

Por que nos namoramos?

Desde o punto de vista bioquímico, o namoramento comeza na cortiza cerebral. Posteriormente pasa ao sistema endocrino e transfórmase nunha resposta fisiolóxica e en cambios químicos orixinados pola segregación de dopamina no hipotálamo.
Durante polo menos a primeira fase, o amor é unha reacción química. Unha sustancia do noso cerebro chamada feniletilamina, obriga a segregar dopamina cuxos efectos son parecidos ás “anfetaminas” que producen o estado de euforia natural cando estamos coa nosa parella.

Pero todos entendemos que namoramento comeza cunha atracción física seguida por unha atracción persoal. O namoramento dispárase cando existe o coñecemento ou sospeita de que hai ou pode haber reciprocidade.
As características principais do namoramento son sintomáticas. Por iso varios científicos sociais han construído unha serie de modelos teóricos que describen e explican o namoramento.
Cando un namórase sofre as seguintes reaccións:
-Intenso desexo de intimidade e unión física co individuo.
-Desexo de reciprocidade.
-Temor ao rexeitamento.
-Frecuentes pensamentos do individuo que interfiren na súa actividade diaria.
-Perda da concentración.
-Forte actividade fisiolóxica ante a presenza do individuo.
-Ten como único centro de atención ao outro individuo.
-Idealización do individuo.
Entón, este proceso é unha mestura na que por unha parte temos un compoñente biolóxico e polo outra,o gran compoñente social, que en definitiva é o que máis nos importa.

Un novo órgano: O MESENTERIO.

 

Fai poucos días os científicos atoparon  un novo órgano. Chámase mesenterio e aínda que xa  se coñecía,non se tiña moi claro que fose un órgano.

O mesenterio correspóndese cos  pliegues que estaban no peritoneo ( membrana que cubre ao intestino)

Aínda que desde hai unha década sospeitábase que podería tratarse dun órgano e non de simples pliegues, ata agora non se tivo a confirmación. Foi un estudo publicado na revista The Lancet Gastroenterology & Hepatology o que abriu o debate.

Máis dun século de anatomía humana tomaron un xiro drástico a consecuencia do descubrimento. Esta nova clasificación ten grandes consecuencias á hora de facer calquera diagnóstico do noso sistema dixestivo. De momento, os investigadores deben coñecer en profundidade o noso novo órgano co fin de saber a súa función exacta e, posteriormente, valorar en que tipos de patoloxía pode influír.

Os 4 órganos máis misteriosos do corpo humano.

Repasamos as partes máis misteriosas da nosa anatomía. Órganos que estaban tan ocultos no noso corpo que a súa existencia non se descubriu ata fai moi pouco.

1-Capa de dua: Trátase dunha capa da córnea cuxa existencia  propúxose en 2013. O seu  descubrimento foi de gran utilidade para poder realizar operacións de transplante de córnea máis seguros e precisos.

2-O fascículo vertical occipital:Trátase dun feixe de longas fibras nerviosas situado na parte posterior do cerebro, que conecta diversas áreas relacionadas coa visión. Foi descuberta en 1881 pero, inexplicablemente, a súa existencia sumiuse no esquecemento ata que un novo estudo reparou nel en 2012.

3- Vasos linfáticos no cerebro: sempre se pensou que o cerebro e o sistema linfático non estaban conectados; porén unha investigación en 2013 na Universidade de Virginia, cambiouno todo. Os autores do estudo descubriron a existencia de vasos linfáticos ocultos nas meninxes do cerebro. O feito de que pasasen desapercibidos ata agora débese a que están tan pegados aos vasos sanguíneos que é case imposible detectalos.

 

4- Ligamento anterolateral: Atópase no xeonllo e foi descuberto en 2013 por dous cirurxiáns belgas. A súa existencia serve para explicar e entender mellor moitas das lesións que sofren os deportistas.

Por que cando bebemos alcohol temos fame?

Excedernos coa bebida, dispara mecanismos no cerebro moi similares aos da fame e ao excesos etílicos, acompáñanlles un desexo inxente de comida hipercalórica.

O feito é contraintuitivo: o alcol ten moitas calorías (unha cervexa apenas 50 kcal, pero un combinado de ron pode pasar das 440) e cando consumimos calorías, o noso corpo libera químicos que anulan a sensación de fame. Pero neste caso ocorre o contrario.
Un equipo, liderado por Denis Burdakov, do Instituto Francis Crick de Londres, someteu a un grupo de ratos a tres días de dieta alcohólica e logo deulles a comida de sempre.
Os resultados mostraron que os ratos comeron bastante máis que aqueles que se mantiveron sobrios; polo que pensaron que as bebidas que posúen alcol poderían activar algúns circuítos do cerebro, especificamente a proteína AgRP (r-agouti) que actúa estimulando o apetito.Para probar esta hipótese, bloquearon este neuropéptido, o que fixo que os ratos pasados de bebida, deixasen para comer.
Debido a que o estudo se ha centrado en roedores, aínda é necesario realizar probas en humanos para ver se os motivos son similares.

Así se bloquean as células tumorales para evitar a metástase.

As dietas ricas en lípidos aceleran a metástase do cancro.

Un estudo, do Instituto de Investigación Biomédica (IRB) de Barcelona e do Instituto de Investigación do Hospital Vall d'Hebron de Barcelona publicado na revista Natura,  demostra que unha dieta rica en lípidos acelera o proceso de extensión do cancro no corpo e fai que sexa máis agresivo; pois estas células tumorais necesitan graxa para facer metástase.

O principal investigador do grupo «Células nai e cancro» do IRB, Salvador Aznar Benitah, explicou este mércores 7 de decembro nunha roda de prensa que os seus ensaios con ratos con cancro demostraron que unha dieta máis rica en graxas acelera a metástases ata un 15 % e fai que esta sexa máis agresiva.
O primeiro obxectivo da investigación foi atopar as células causantes da metástases e indicar as súas propiedades.  Logo atoparon que a proteína CD36,  é a receptora dos ácidos grasos, e está presente en niveis moi altos nas células tumorais. Finalmente  os profesionais probaron unha terapia  para  illar a proteína que capta esta graxa, e aplicaronlle anticorpos a esta proteína co fin de bloquear a porta de entrada das graxas.
Dos resultados obtidos, entre un 10 e un 15 % dos casos a metástase desaparece completamente e   nos casos que non desaparece a súa extensión reduce case dun 90 %.

Actualmente estas terapias só aplicáronse en ratos e que aínda non están preparadas para facelo en pacientes. Neste casos necesítanse entre cinco e dez anos de ensaios clínicos e probas; aínda que xa hai unha unha empresa que se encargará de xerar anticorpos terapéuticos para que se poida comprobar a súa efectividade en pacientes humanos.
Nun primeiro momento probaríase a terapia cos pacientes con cancro de boca (é un dos máis agresivos e nalgúns casos deixa de responder ás terapias existentes), e nunha segunda fase faríase cos que padecen cancro de pel, de vexiga, de ovario, de pulmón e algúns cancros de mama.

A metástasis encárgase de afectar outras zonas do corpo diferentes de onde se atopou o tumor orixinal, polo que este estudo indica que si se eliminase esta proteína, encargada da metástasis, o tumor só poderá crecer no tecido de onde é orixinario, pero non poderá reproducirse noutros tecidos.
« Si temos un tumor con potencial a desenvolver metástasis ao alimentarnos excesivamente de lípidos pode incrementar o seu crecemento», «hai estudos que indican que a xente obesa e a xente con diabetes teñen máis posibilidades de xerar metástasis»; «o 90 % dos pacientes salvaríanse si se aplicase esta terapia»

Chegan os nanofármacos “made in Spain”.

O primeiro laboratorio español con capacidade para producir nanofármacos xa se está construíndo en San Sebastián.  As obras concluirán a principios de 2017 e empezara a funcionar a mediados de ano.

España é un país pioneiro en nanomedicina pero ata agora nunca foi capaz de acabar o proceso enteiro e tiña que levar a produción ao estranxeiro. “A escala de laboratorio xa se podía facer de todo. Pero a UE deuse conta de que as empresas dedicadas á nanomedicina non lograbamos dar o paso final que nos levase aos ensaios clínicos”, explica Ana Isabel Jiménez, directora de Sylentis, firma pertencente Pharmamar.

A compañía de Jiménez é unha das dúas compañías (a outra é a holandesa Chemtrix) pertencentes a grupos cotizados que participan no proxecto Nanopilot da Unión Europea, enmarcado no Horizonte 2020 e financiado con sete millóns de euros. En devandito programa, que arrincou en 2015 e durará catro anos, participan dez socios de seis países. Catro deles, incluído o líder do proxecto, son españois. Como dato reseñable, o 85% do persoal son mulleres.

A Universidade de Santiago de Compostela, a consultora Melloran e a xa citada Sylentis completan a alineación española do equipo, na que participan centros de investigación e empresas de Irlanda, Francia, Alemania e Finlandia.

O centro tecnolóxico Ik4-Cidetec de San Sebastián é quen lidera Nanopilot.  Son eles quen se están encargando de construír a planta que albergará as instalacións para producir nanofármacos.

 “A unha planta grande, cambiar todo o modelo produtivo para fabricar un composto que require maquinaria moi específica e do que só se van a facer lotes moi pequenos, dun litro como moito, non lle interesa”, indica Carolina Egea, directora de desenvolvemento de negocio de Melloran. Como as plantas industriais non están preparadas para desenvolver estes produtos, Bruxelas apostou por poñer diñeiro para impulsar unhas instalacións das que se beneficiarán centros de investigación de toda Europa.

O proxecto non só contempla o desenvolvemento da fábrica, senón a súa validación coa produción de tres tipos de nanofármacos distintos. O de Sylentis é unha nanoformulación para o tratamento tópico da síndrome do ollo seco. A Universidade de Santiago de Compostela, pola súa banda, quere testar unha nanovacuna para o HIV de administración intranasal, mentres que a Universidade de Galway desenvolve un tratamento para a cistitis que se administra por sonda. En canto ao socio noruego do equipo, está elaborando unha tecnoloxía microfluídica que servirá para optimizar e mellorar a produción de nanofármacos.

Cales son os fármacos máis vendidos en España?

O líder en vendas de envases é o medicamento Adiro, un antitrombótico coñecido para tratar problemas cardíacos.

Séguenlle outros dos grandes coñecidos dos botiquíns de todo fogar, o Nolotil  que se utiliza como analxésico e contra a febre.

Outro analxésico e antiinflamatorio é o Enantyum que tamén entra na clasificación, igual que o opioide Zaldiar, nuns postos máis baixos.

Ventolín,  tamén é habitual o seu consumo; é un dilatador das vías respiratorias que se utiliza fronte ao asma.

Porén , o rei é paracetamol; é o principio activo máis comercializado. Véndense 90,7 millóns de envases deste fármaco nas farmacias, o que significa que cada español consome case dúas caixas destas pastillas ao ano.

Séguena o protector gástrico omeprazol, e o antiinflamatorio e antipirético ibuprofeno, segundo a consultora IMS Health. Esta mesma sinala que tamén tiveron moitas vendas un dos medicamentos máis coñecidos, o ácido acetilsalicílico (que inclúe a Aspirina de Bayer) e entre os antibióticos máis comercializado atópase a amoxicilina.