Chegan os nanofármacos “made in Spain”.

O primeiro laboratorio español con capacidade para producir nanofármacos xa se está construíndo en San Sebastián.  As obras concluirán a principios de 2017 e empezara a funcionar a mediados de ano.

España é un país pioneiro en nanomedicina pero ata agora nunca foi capaz de acabar o proceso enteiro e tiña que levar a produción ao estranxeiro. “A escala de laboratorio xa se podía facer de todo. Pero a UE deuse conta de que as empresas dedicadas á nanomedicina non lograbamos dar o paso final que nos levase aos ensaios clínicos”, explica Ana Isabel Jiménez, directora de Sylentis, firma pertencente Pharmamar.

A compañía de Jiménez é unha das dúas compañías (a outra é a holandesa Chemtrix) pertencentes a grupos cotizados que participan no proxecto Nanopilot da Unión Europea, enmarcado no Horizonte 2020 e financiado con sete millóns de euros. En devandito programa, que arrincou en 2015 e durará catro anos, participan dez socios de seis países. Catro deles, incluído o líder do proxecto, son españois. Como dato reseñable, o 85% do persoal son mulleres.

A Universidade de Santiago de Compostela, a consultora Melloran e a xa citada Sylentis completan a alineación española do equipo, na que participan centros de investigación e empresas de Irlanda, Francia, Alemania e Finlandia.

O centro tecnolóxico Ik4-Cidetec de San Sebastián é quen lidera Nanopilot.  Son eles quen se están encargando de construír a planta que albergará as instalacións para producir nanofármacos.

 “A unha planta grande, cambiar todo o modelo produtivo para fabricar un composto que require maquinaria moi específica e do que só se van a facer lotes moi pequenos, dun litro como moito, non lle interesa”, indica Carolina Egea, directora de desenvolvemento de negocio de Melloran. Como as plantas industriais non están preparadas para desenvolver estes produtos, Bruxelas apostou por poñer diñeiro para impulsar unhas instalacións das que se beneficiarán centros de investigación de toda Europa.

O proxecto non só contempla o desenvolvemento da fábrica, senón a súa validación coa produción de tres tipos de nanofármacos distintos. O de Sylentis é unha nanoformulación para o tratamento tópico da síndrome do ollo seco. A Universidade de Santiago de Compostela, pola súa banda, quere testar unha nanovacuna para o HIV de administración intranasal, mentres que a Universidade de Galway desenvolve un tratamento para a cistitis que se administra por sonda. En canto ao socio noruego do equipo, está elaborando unha tecnoloxía microfluídica que servirá para optimizar e mellorar a produción de nanofármacos.