Doazón de médula, un xesto que da vida.

España é o país con maior taxa de doazón de órganos de todo o mundo.

O transplante de medula ósea, co nome técnico de transplante de proxenitores hematopoiéticos (células proxenitoras do sangue) é un dos máis sinxelos.

Para iso, en primeiro lugar sométese ao paciente a un réxime de quimioterapia ou radio-quimioterapia e logo procédese á transfusión das células sas.

O obxectivo principal do transplante é reemprazar a medula ósea do enfermo, que fabrica células hematopoiéticas malignas, por unha medula sa.

Este tipo de transplante lévase a cabo para intentar curar enfermidades do sangue que non poden tratarse por outros medios, como leucemias,síndromes mielodisplásicos, talasemias ou linfomas.

Para todos estes casos, o ideal é atopar un donante entre os seus familiares máis directos pero unicamente no 30% dos casos atópase un donante familiar totalmente compatible. Desta forma, o 70% restante necesitará dun donante non emparentado que se buscará no Rexistro de Donantes de Medula Ósea (REDMO).

O proceso para ser donante é moi simple:

1º-inscribirse nos centros de referencia de cada Comunidade, que só admiten as solicitudes de persoas cuxa idade oscile entre os 18 e 55 anos e gocen de boa saúde xeral.

2º- fará falta unha mostra de sangue (como no caso dunha analítica normal).

3º- Inscribirse no rexistro non implica a donación xa que esa análise de sangue previo serve para comprobar a compatibilidad HLA (grado de identidade entre o donante e o receptor) do sangue coa dos pacientes que están buscando donante.

Se non se atopase unha persoa compatible, hoxe en día, grazas ás diferentes tecnoloxías que se han ir desenvolvendo nos últimos anos pódese realizar un transplante haploidéntico, é dicir, dun familiar que sexa polo menos un 50% compatible (Este tipo de transplantes ten lugar sempre que non haxa un donante idéntico  ou si hai urxencia por levalo a cabo).

A doazón de proxenitores hematopoiéticos pódese levar a cabo de dous xeitos: ben extraendo sangue medular a través de puncións das cristas ilíacas (na pelves); ou ben obtendo as células nai do sangue periférica.Esta última opción, a máis empregada.

Catro días antes do día  no que se efectúa a doazón, o donante sométese a unhas inxeccións de factores de crecemento que estimulan a medula ósea e fan que as células proxenitoras do sangue pasen ao torrente sanguíneo. Deste xeito, estes proxenitores que circulan no sangue periférica poden recollerse a través dun equipo.O procedemento dura entre dous e tres horas e unha vez que está todo listo se infunde "en fresco" no paciente. O donante pódese ir á súa casa e facer vida normal.