Produtos ecolóxicos, si ou non?

Nova tecnoloxía para detectar latexados dun corazón humano baixo cascallos.

Nos desastres naturais ou cometidos pola acción humana, é primordial detectar con rapidez ás vítimas que poden estar vivas e atrapadas baixo os cascallos.

A Dirección de Ciencia e Tecnoloxía do Departamento de Seguridade Nacional (DHS) de Estados Unidos en Washington, e o Laboratorio de Propulsión a barullo (JPL) da NASA en Pasadena, California, desenvolveron unha nova tecnoloxía chamada FINDER ( Finding Individuals for Disaster and Emergency Response),  para detectar latexados do corazón dunha persoa atrapada baixo 9 metros de material fragmentado, ou baixo 6 metros  de formigón sólido, ou a unha distancia de 30 metros en espazo aberto.

Nos últimos meses, o DHS e o JPL probaron e desenvolveron varios prototipos do sistema FINDER.  Nas probas do FINDER durante simulacros de catástrofes, localizouse con éxito a unha persoa atrapada por cascallos mesturados de formigón, aceiro corrugado e grava, desde unha distancia de máis de 9 metros.

En situacións de desastre, como terremotos e tornados, os cascallos tenden a facer que os sinais de radar do FINDER reboten de modo irregular, polo que é difícil descifralas sen axuda. A fin de liquidar esta dificultade, os expertos en radar do JPL recorreron a sistemas avanzados de procesamento de datos para captar sinais débiles. A tecnoloxía de radar de microondas é o bastante sensible como para distinguir os trazos particulares dos latexados dun corazón e do patrón de respiración dunha persoa, diferenciándoos dos doutros seres vivos, por exemplo ratas.

A vantaxe desta tecnoloxía é que permite que o persoal de emerxencias determine rapidamente se hai unha persoa viva baixo os cascallos. A tecnoloxía é o bastante sensible como para detectar con facilidade ás vítimas, aínda que estas estean inconscientes, o cal axuda ao persoal de emerxencias a decidir o curso de acción máis eficaz.

O sistema FINDER virá complementar o conxunto de ferramentas actuais de procura e rescate, que inclúe cans adestrados, dispositivos ultrasensibles de escoita e cámaras de vídeo, todo o cal se usa para detectar a presenza de vítimas aínda vivas baixo os cascallos. 

Os perigos do glute dos alimentos.

Desde fai algún tempo, o glute asóciase a multitude de molestias e patoloxías e as expresións nos alimentos de “Sen glute” ou “Non contén glute” parecen constituír unha garantía de saúde e sobre todo de éxito comercial.  Pero realmente, isto é así? 

Pois parece que algo de razón hai nisto. As enquisas realizadas aos consumidores indícanos que un 35% da poboación  son compradores deste tipo de produtos; mentres só un 1% da poboación manifesta intolerancia ao mesmo.

Existen diversos trastornos relacionados co consumo de produtos con gluten. A enfermidade celiaca é o máis grave deles. Trátase dun problema inmunológico, autoimune, xa que, nos pacientes celíacos o seu sistema inmunológico actúa ao recoñecer ás proteínas do gluten como sustancias estrañas ás que hai que destruír. Adicionalmente, o sistema inmune tamén comeza a atacar e deteriorar as estruturas naturais das paredes intestinais podendo ocasionar graves danos. A enfermidade celíaca é un problema serio, que ademais vese agravado polo feito de que moitas persoas que a teñen non saben a verdadeira razón das súas molestias. A solución máis inmediata é evitar o consumo destas  mezcla de proteínas que se atopan nos grans dos cereais

Porén  o que máis pode preocupar ao consumidor é a discutida existencia doutra entidade patolóxica que se adoita denominar “SENSIBILIDADE NON CELIACA Ao GLUTEN” (SNCG) e que serve de base do marketing comercial de moitos produtos e do crecente rexeitamento popular aos produtos con glute. Como o seu nome indica trátase dunha reacción adversa ao glute en persoas que non teñen a enfermidade celíaca. Os síntomas a miúdo son moi similares aos da enfermidade celíaca e poden implicar tanto dixestivos como a non dixestivos. A SNCG adoita producir distensión abdominal, flatulencia, diarrea, dor de estómago, perda de peso, eccema, eritema, dor de cabeza, dor óseo e articular, cansazo crónico, fatiga e depresión. Tamén hai que ter en conta a posible existencia de varios síntomas misteriosos que poden ser difíciles de vincular coa dixestión, incluíndo problemas da pel e trastornos neurolóxicos.

As persoas con sensibilidade ao glute non adoitan mostrar cambios no súa mucosa intestinal nin os anticorpos característicos da enfermidade celíaca. Por outra banda, non se descubriron aínda biomarcadores específicos para esta posible patoloxía e como non hai ningunha proba de laboratorio fiable para diagnosticar a SNCG o diagnóstico adóitase realizar por exclusión doutras condicións.

A cantas persoas afecta? Actualmente é imposible responder cunha cifra adecuada xa que algúns especialistas afirman  que esta patoloxía non existe, mentres outros calculan que se dá en máis do 6% da poboación. Nas revistas científicas especializadas estes últimos anos publicáronse centenares de artigos, pero aínda persiste certa discusión sobre a natureza e o alcance da SNCG.

A crenza popular de que a alternativa “sen glute” é máis saudable que a de con el pode levar a un consumo excesivo de  produtos envasados e  procesados libres de glute, incluíndo artigos de primeira necesidade (como o pan, cereais e pastas) e outros demasiado enerxéticos ou pobres en nutrientes necesarios (barras de cereais, galletas, etc.), co resultado global dunha alimentación menos saudable.

Conclusión: sentido común e prudencia, antes de sentenciar prematuramente ao glute. En moitas ocasións habería que falar de diversas patoloxias: sensibilidade ao trigo, os FODMAPS, colon irritable ou outros compoñentes. 
A sensibilidade non celíaca ao glute é real, pero menos importante do que algúns divulgan.

Dispositivo diminuto que vixía os latexos do corazón.

Expertos da Universidade de Colorado en Boulder e da do Noroeste, ambas en EE.UU., desenvolveron un sensor acústico diminuto, brando e que se coloca facilmente, co que se miden as vibracións do corpo humano dun modo tal que lle permite monitorizar a saúde cardíaca.

O dispositivo estirable, capta as sinais fisiolóxicas sonoras do corpo,  e as súas propiedades físicas fano adecuado para a pel humana, podendo colocalo en case calquera superficie do corpo. Parécese a unha pequena tirita, pesa menos de 0,3 gramos e pode recoller datos fisiolóxicos constantemente.

O novo aparello  capta as ondas mecánicas que se propaguen a través dos tecidos e fluídos do corpo humano debido á actividade fisiolóxica natural, detectando firmas acústicas características de sucesos individuais. Estes inclúen a apertura e peche das válvulas cardíacas, a acción dos pulmóns, vibracións das cordas vocais e mesmo movementos no tracto gastrointestinal. O sensor pode tamén integrar eléctrodos capaces de rexistrar sinais de electrocardiograma (ECG), coas cales se mide a actividade eléctrica do corazón, así como sinais de electromiograma (EMG), coas que se mide a actividade eléctrica dos músculos en repouso e durante a contracción.

Aínda que na súa fase experimental o  sensor estivo unido por un cable a un sistema externo de adquisición de datos, poder convertese  facilmente nun dispositivo inalámbrico.

Yoshinori Ohsumi, Premio Nobel de Mediciña 2016, polos seus achados sobre a reciclaxe celular.

A Academia Sueca ha decidido distinguir este ano co Premio Nobel de Mediciña ao investigador xaponés Yoshinori Ohsumi (Fukuoka, Xapón, 1945). Nun comunicado, o xurado sinalou que a elección se debe aos seus descubrimentos sobre os mecanismos da autofagia, un proceso que se encarga da degradación e reciclaxe dos compoñentes celulares.

Grazas aos achados de Ohsumi, investigador do Instituto de Tecnoloxía de Tokio, descubríronse os mecanismos que permiten ese proceso. En concreto, en experimentos con fermento, o científico identificou xenes esenciais para a autofagia, coñecidos como reguladores moleculares ATG. En experimentos posteriores, comprobou que este sistema de reciclaxe estaba tamén presente nos humanos e describiu toda a serie de mecanismos que permiten iniciar e formar os autofagosomas e establecer o seu traslado ata o lisosoma. Os seus descubrimentos marcaron un antes e un despois no coñecemento da reciclaxe celular e permitiron constatar a importancia da autofagia en innumerables procesos fisiológicos, como a resposta celular á tensión, o combate a infeccións de virus e bacterias ou a diferenciación celular durante o desenvolvemento. O papel deste sistema de xestión de residuos é tan fundamental que un fallo nalgún das súas engranaxes reflíctese en distintos trastornos.

"A autofagia está involucrada nas principais enfermidades que nos afectan como especie, como o cancro, a diabetes ou as enfermidades neurodexenerativas, entre outras".

"O potencial deste campo de investigación é grande. Actualmente estase estudando que parte do proceso é o que falla nalgunhas enfermidades e como podemos evitar que isto pase. Sabelo pode supoñer que se evite a resistencia aos antibióticos, que se free un proceso de neurodexeneración ou que se mellore a calidade de vida fronte ao envellecemento".

Desvelan os segredos da dor.

Cando algunha parte do corpo sofre unha agresión que pode facer perigar a súa integridade, prodúcese sinais electroquímicas nas fibras nerviosas que viaxan por medio dunhas proteínas chamadas canles de sodio  (Nav1.x). Hai ata nove diferentes e polo menos tres delas teñen que ver coa dor.

Son as canles de sodio as que transmiten as sinais de dor desde a orixe ata o sistema nervioso e para descubrir cales eran as que estaban directamente relacionadas ca dor, estudaron as persoas que posúen unhas raras mutacións que impiden que o seu sistema nervioso detecte os sinais de alerta e polo tanto non sentan dor.

Primeiro descubriron cales eran as causas xenéticas das mutacións que posuían estas persoas e despois realizaron experimentos con ratos xenericamente modificados aos que lles borraron o xene SCN9A, que codifica a canle Nav1.7. Como sucede cos humanos con esta mutación, comprobaron que se volvían insensibles á dor. Cando se descubriu o rol destas canles, os máis optimistas creron que era o fin do sufrimento, bastaría con desenvolver unha sustancia que os bloquease; pero ningunha conseguiu un poder analxésico efectivo sen posuír efectos secundarios.

O Nav1.7 era un elemento clave na dor humana; pero tamén eran importantes  substancias como “os péptidos opioides". Na búsqueda dun fármaco, atoparon tamén unha mutación no xene SCN11A, que codifica outra canle de sodio, o Nav1.9 e que tamén está relacionada ca dor pero que non funciona igual co anterior; polo que a existencia de dúas mutacións diferentes complica o camiño para conseguir un analxésico universal.

Documental - Medicina tradicional, dosis de salud e identidad.

Reverter ou “resetear” o sistema inmunolóxico e curar a enfermidade de Crohm.

As enfermidades de orixe autoinmune (a artrite reumatoide, esclerose múltiple, psoriasis ou Crohn) orixínanse por un desafortunado erro do sistema inmunológico. Sen causa do todo ben coñecida, os linfocitos que vixían ante a chegada de invasores externos confunden como estraña algunha molécula dunha célula propia do organismo, e activan unha resposta inmunológica contra ela. Como ocorre coas vacinas, créanse uns linfocitos de memoria especialmente deseñados para atacar esas células, quedando latentes polo fluxo sanguíneo e producindo periodicamente brotes que lesionan o tecido afectado.

No hospital Clinic de Barcelona,  o equipo da doutora Elena Ricart. estaba desenvolvendo un tratamento sinxelo: primeiro obter células nai hematopoéticas da medula do paciente, despois destruír por completo o seu sistema inmunológico mediante quimioterapia como se fai en casos de leucemia e, a continuación, trasplantar as células nai para rexenerar un novo sistema inmune sen a memoria do vello, esperando que non ataque ao organismo.

Os médicos consideran que é un tratamento perigoso que só está xustificado en casos moi delicados; pois destrúe todo o sistema inmune.

O gran reto científico é pescudar por que algúns pacientes responden ben a este tipo de tratamento e outros non tanto e tamén  poder saber de antemán quen se vai a beneficiar, e lograr unha terapia igual de eficiente pero máis dirixida e menos agresiva. O obxectivo final é buscar o proceso que eliminen só aquilo que interesa eliminar.

Medicamento para que as flatulencias cheiren como flores ou chocolate.

A pílula foi pensada e creada por Christian Poincheval, un francés de 65 anos, tras unha viaxe con amigos na que as comidas eran moi pesadas e a aparición das flatulencias facíase cada vez máis desagadable.

Tentando buscar unha solución foi a ver a un científico para estudar de que maneira podíase inventar un remedio natural que resolva este problema tan común. Xuntos, combinaron distintos ingredentes que poderían reducir o mal cheiro das flatulencias e despois de meses de experimentación, Poincheval creou a receita das súas pílulas.

Comezou a vendelas en 2006 cunha fragrancia chamada “rosas perfumadas”. Recentemente agregou a fragrancia “Chocolate”. Esta nova pastilla está feita de carbón vexetal, fiúncho, algas, resina vexetal, arándanos e ralladura de cacao.

 Poincheval afirma que o remedio é moi popular. Cada envase contén 60 comprimidos e ten un custo pouco elevado (9.99 euros). Ten moi boa venda, e hai clientes queren mercalas, algúns que padecen este problema e teñen serios problemas cos seus cheiros, mentres que outros o usan para regalalo en forma de broma.

Poincheval considera que o seu novo inventou debe ser un dos agasallos ideais para estas Festas.

Científicos españois descobren a acción dunha proteína no alzheimer.

Un equipo de investigadores da Universitat Jaume I de Castellón descubriu a acción dunha pequena proteína do cerebro, a relaxina-3, sobre as neuronas que resultan danadas nas primeiras fases do Alzheimer.

A relaxina-3 é unha proteína do sistema nervioso que ten entre as súas principais funcións regular a memoria espacial a curto prazo nunha área concreta do cerebro. A investigación revelou que cando esta proteína está sobreexpresada pode eliminar a memoria espacial, cuxa perda é un dos signos do Alzheimer.

Os científicos da Universitat Jaume I (UJI) usaron unha técnica innovadora que permitiu identificar as neuronas que son activadas especificamente por relaxina-3 e que, á vez, son as mesmas que morren primeiro durante a enfermidade de Alzheimer". Os investigadores tamén acharon de maneira paralela relacións entre a relaxina-3 e a tensión (stress).

A maternidade ata cando?

Nunha sociedade avanzada como a nosa ser nai a certa idade supón unha aventura de incerto percorrido. Tentar ser nai a partir dunha idade avanzada, mediante técnicas de fecundación in vitro, pódese considerarse que é un pulso que se lle bota á bioloxía, poñendo a probas os seus límites. Non hai que minimizar, por suposto, os riscos dun embarazo tardío. Pero a casuística xa é ampla e inclúe bastantes casos de maternidade despois dos 60 e mesmo un caso despois dos 80. Estas nais son un testemuño vivente das moitas barreiras que o medicamento é capaz de superar.

As mulleres xa nos gustaría quedar libres, como os homes, do reloxo biolóxico, pero o certo é que os médicos establecen un tempo idóneo para xestar, antes dos 35 anos. A partir de aí a fertilidade declina, pero as técnicas da fecundación asistida permiten agora sortear esas barreiras

Esta realidade fainos pensar que unha maternidade tan tardía presenta máis problemas sociais e éticos que médicos. 

A contaminación ataca á fertilidade humana.

A contaminación do aire ameaza a perpetuación da especie ou polo menos, dificúltaa en gran medida. Máis aló das enfermidades respiratorias ou dos tumores de pulmón, cuxa vinculación coa mala calidade do aire é dabondo coñecida e admitida pola OMS, un grupo de investigadores barceloneses constataron que a polución atmosférica tamén afecta á fertilidade, tanto feminina como masculina e incrementa o risco de abortos.

O primeiro estudo alerta dos efectos ambientais das partículas finas, do dióxido de nitróxeno, do dióxido de sulfuro e do monóxido de carbono sobre a fertilidade. Todos eles reducen a taxa de fertilidade e aumenta o risco de aborto e mesmo en mulleres fértiles que nas que recorren a técnicas de fecundación in vitro.

Nun segundo estudo, a investigación centrouse na calidade do esperma tras avaliar a exposición aos mesmos parámetros de contaminación e conclúen que  os niveis de contaminación repercuten nos espermatozoides, en canto ao número, a mobilidade e a súa deformidade. Ademais, estudos máis específicos atoparon que o ADN destes espermatozoides está fragmentado.

Esta constatación do impacto da contaminación sobre a fertilidade humana serve  para os novos estudos que se realizan a nivel europeo.

Medicina complementaria ou alternativa?

HVAD: o corazón artificial que evita os trasplantes.

No Hospital Porta del Hierro de Madrid  instalaron un corazón artificial duradeiro a un  paciente cunha insuficiencia cardíaca avanzada. A operación durou unhas dúas horas e foi máis sinxela que a necesaria para outros modelos, que requiren abrir todo o esternón.

Este dispositivo é  unha potente turbina que se coloca como complemento ao corazón, de maneira que o órgano poida bombear máis e mellor. Instálase no ventrículo esquerdo para axudar no fluxo de sangue da aorta. Aliméntase de dúas baterías (que se poden recargar en calquera enchufe ou mesmo desde o chisqueiro dos coches) que teñen unha longa autonomía. Tamén se complementa cun pequeno ordenador (que dá lecturas das revolucións por minuto que ten a bomba e os watios que está a consumir). Todo cabe nun bolso que leva a modo de bandoleira e que pesa algo máis dun quilo. O computador e o corazón están unidos mediante un cable que lle sae ao paciente polo costado.

Este corazón diferénciase do resto porque grazas aos avances tecnolóxicos, son aparellos de última xeración e son aptos para terapias ponte, é dicir, para que duren un ou dous anos ata que chegue o transplante (algo fundamental nun país no que o tempo medio de espera é duns 140 días), e tamén para terapias de destino, ou o que é o mesmo, nas que se coloca o dispositivo de forma definitiva.

As pequenas dimensións do aparello e a súa avanzada tecnoloxía permiten aventurar que estes modelos poidan substituír ao anterior rapidamente.

Camiñar despois dunha lesión medular.

Cientificos logran mediante unha interface  cerebro-medula espinal que un mono cunha lesion medular volva camiñar.

O experimento consistiu no implante dun pequeno dispositivo na cortiza motora que recolle os sinais e un neurosensor inalámbrico envíaas a un computador que as decodifica e as reenvia tamén de forma inalámbrica a un estimulador implantado na medula por baixo da lesión.

Outra característica moi interesante do experimento é que tanto o sensor cerebral como o estimulador son dispositivos usados en humanos na actualidade o do cerebro en tratamento do parkinson e o estimulador en control da dor, o que posibilita de forma inmediata as probas en humanos.

Usamos correctamente os antibióticos?

A resposta a esta pregunta é un NON contundente.

O mal uso dos antibioticos está levando a Europa a unha Era POSTANTIBIOTICA

As "superbacterias" é dicir as bacterias resistentes a varias familias de antibióticos,  están sendo as responsables de mais de 25.000 mortes en Europa o ano pasado. Que está pasando?. Os medicamentos deixaron de ser efectivos?

Pois SI. Se non aparecen novas familias de antibióticos efectivos estas superbacterias poderían matar no 2050 a máis de 10 millóns de persoas ano no mundo. 

Este problema débese ó mal uso e ó abuso que a poboación está facendo dos antibióticos.

Estamos afeitos a tomalos cando non fan falta ou á interrupir  a duración do tratamento cando vemos melloría na saúde sen completar o seu ciclo de acción. Só en España, un 45 por cento da poboación cre gracias a eles pódesen matar os virus ou que son efectivos contra o arrefriado e contra a gripe.

Constatouse unha correlación entre o maior consumo de antibióticos e o aumento das resistencias aos antibióticos chamados carbapenémicos considerados como ultimo recurso pasando do 6,2 % de media ao 8.1% sendo Grecia co 50% o país mais afectado.

Pero ademais, hai que sinalar que o recurso a antibióticos antigos que deixaran de usarse polos seus efectos secundarios tamén se esta acabando.

INVENTOS DA MEDICIÑA MODERNA.

Un supercomputador para curar o cancro.

 A universidade de Texas, usou o superordeandor  “Stampede” do centro de Computación Avanzada desa cidade para buscar a reactivación dun supresor tumoral que no 50% dos casos está inactivo nos procesos tumorales.

 “Trátase dun supresor tumoral importante- explica Rommie Amaro,  da Universidade de Texas- que mutou e está inactivo en todos os cancros humanos. Por tanto a procura da súa reactivación foi un logro que a oncoloxía perseguiu durante moito tempo”.

Amaro bautizou á proteína p53 como o “gardián do xenoma”, pois  no seu interior atópase o epicentro do mecanismo de supresión tumoral e é unha proteína importante para a regulación da vida celular; xa que pode detectar o dano que esta enfermidade provócalle a unha célula e controlar a súa morte ou deter o seu ciclo. Pero se este está mutado, non pode detectalo e a célula danada reprodúcese, provocando tumores. 

É case imposible ver de forma experimental que esconde a proteína 53 no seu interior, pero grazas ao uso de Stampede conseguiuse e pode ser unha posible clave para curar o cancro.

Por primeira vez puidéronse ver interaccións directas entre unha rexión desta molécula e o ADN e púidose comprender como se relaciona toda a proteína (e non só certas áreas) co ADN.

“A computación está a chegar ao momento no que pode ter un impacto no desenvolvemento de novas terapias contra o cancro - conclúe Amaro.  Dános unha mellor comprensión dos mecanismos desta enfermidade e as formas de desenvolver posibles vías terapéuticas novas. Cando a maioría da xente pensa en investigación oncolóxica, non pensa en computadores, pero estes modelos chegaron a un punto no que poden ter un gran impacto na ciencia”.

A crioxenización.

Hai uns días decatabámonos que unha moza de 14 anos vítima de cancro quería ser conxelada de forma criogénica e,  inmediatamente todos dubidamos se esa decisión realmente tiña lóxica e sentido.

A criogenización baséase en conxelar corpos coa esperanza de que no futuro  poidan  volver á  vida. Pero, pódese conxelar un corpo enteiro?

Se pensamos nos trámites e procedementos que se requiren nunha operación de transplante, a resposta é NON. Os científicos saben que  poden existir certas dificultades para conxelar algúns órganos porque as súas estruturas poden verse afectadas; canto máis se é a superficie é maior e máis complexa como o corpo humano.

A día de hoxe, os órganos (e o corpo, en xeral) non se poden conxelar porque a auga que conteñen, ao chegar ao momento de conxelación, aumenta de volume e destrúe as estruturas celulares e os mecanismos fisiológicos. É certo que existe un proceso de crioxenización (a vitrificación) que impide a formación do xeo mediante o uso dun xel anticongelante a -196 graos.  O problema é que de momento a ciencia só puido vitrificar órganos embrionarios de animais. Así que, tendo en conta esta información parece lóxico pensar que actualmente resulta complicado conxelar un corpo enteiro sen esnaquizar as súas estruturas internas no proceso.

Entón, que hai de certo no movemento criogénico?. É dicir, estamos ante unha esperanza plausible, ante un mito que non fai dano a ninguén ou ante un fraude? A resposta non é sinxela na medida en que, como é lóxico, non podemos predicir o futuro.

Riscos e beneficios dos aditivos alimentarios.

No anterior post comentamos brevemente que son e o motivo da súa utilización, pero... sabemos quen os regula?

A autorización dun aditivo alimentario establécese baixo unhas condicións de uso determinadas e cunhas especificacións concretas e precisas, e para velar polo cumprimento das garantías que concernen á seguridade dos aditivos alimentarios, e ao seu continuo control e revisión, existen distintos organismos: O FDA (Food and Drug Administration), é o principal órgano regulador que establece as regras legais que especifican os niveis de tolerancia destas sustancias; pero tamén están a OMS, o Comité Cientifico para a Alimentación humana...

Aclarado isto, e sabendo que teñen un propósito moi útil, polo que os seus beneficios son asegurar a duración da comida; conservar o seu sabor, cor e textura e ata axudar a manter o valor nutritivo orixinal dos alimentos para que non desparezca co tempo; preguntámonos, cales son as súas desventaxas?

Aos consumidores preocúpanlles os riscos que entrañan o seu uso, e o máis inquietante é o feito de que algúns poidan ser axentes que causen cancro.


+ Pode causar reaccións alérxicas. Os dous colorantes artificiais -vermello 40 e amarelo 5- son os  que máis reaccións de hipersensibilidad e alerxia producen. O vermello 40 e amarelo 5 son amplamente utilizados en todo, desde alimentos para mascotas e salchichas ata a soda, doces e pasteis. Outros que causan reaccións alérxicas nalgunhas persoas son o colorante artificial carmín, o tragacanto e o benzoato de sodio.

+ Din que ningún dos que hai no mercado son perigosos. Pequenos estudos e organizacións como o Center for Science in the Public Interest non están de acordo. O aditivo máis controvertido é o edulcorante artificial aspartamo, que se utiliza para endulzar o refresco de dieta, goma de mascar e algunhas sobremesas. Nalgúns estudos con ratas que consumiron aspartamo, estas desenvolveron cancro. Outros aditivos que poden causar o cancro -ou se demostrou que causan cancro en animais- inclúen a coloración azul 1 e 2, Amarelo 5 e 6, o hidroxianisol butilado antioxidante, o ciclamato de edulcorantes artificiais, o acesulfamo-K, e o antiaglomerante bromato.
É probable que a cantidade destes aditivos presentes nos alimentos sexa moi pequena para causar algún dano. Con todo, é difícil dicir que vai pasar ao longo prazo.

+ Os colorantes fan produtos máis atractivos e úsanse en bebidas de froitas, do mesmo xeito que nalgunhas carnes precocidas, en salsa de soia e ata na cervexa. As cores brillantes enganan e fannos creer que estamos comendo algo saudable, mentres que en realidade poderíamos beber mollo diluído que está cheo de azucre. 
Recomendo que sempre  se verifique as etiquetas para ver o contido nutricional dun produto antes de compralo.

+ O glutamato monosódico potenciador do sabor, ou MSG, axuda a realzar o sabor dos alimentos nos que se utiliza. O problema con isto é que os fabricantes poden reducir a cantidade do ingrediente real e aínda teñen o mesmo sabor forte no produto final. Así que un sobre ou lata de sopa de pito pode conter moi pouco, e un zume de laranxa pode conter moi pouco ou nada de laranxas reais.


É importante ter en conta a cantidade de inxesta que facemos de produtos que conteñan estes aditivos (pois son moi poucos os que carecen deles) se realmente  nos preocupa  a nosa saúde. 

As inquedanzas cos "E".

Os famosos "E"(s) son aditivos alimentarios, sustancias que se engaden aos alimentos non só para prolongar a súa duración e preservalos da contaminación microbiolóxica; senón tamén para mellorar o sabor e a aparencia; ou ata, e o que é peor, para conseguilas de forma artificial.

O Ministerio de Sanidade e Consumo, defíneos como sustancias que non se consumen como alimento en si, nin se usan como ingredintes, engádense intencionalmente aos produtos alimentarios cun propósito tecnolóxico na fase de fabricación, transformación, tratamento, envasado, etc.

Algúns, teñen un uso tradicional (vinagre, sal e dióxido de azufre), pero a maioría son de creación máis recente.

Nos últimos anos, a industria alimentaria, utiliza unha gran cantidade destes produtos para satisfacer as necesidades dunha sociedade consumista, que admite produtos con novas propiedades que os fan máis duraderos, máis ricos de sabor e ata máis agradables visualmente. Con todo, os consumidores manifestan certas preocupacións polo controvertido uso destes aditivos e polos seus beneficios. Esta incerteza estaría resolta si tiveramos unha información verdadeira e comprensible.

Por iso, primeiro explicaremos brevemente os tipos de aditivos máis frecuentes que existen no mercado:

-Colorantes (E-1...) de orixe natural e artificial; poden usarse case en calquera produto e sen tope de cantidade para dar unha cor atractiva do que naturalmente carece. (en gominolas , caramelos, de bebidas refrescantes, xeados, produtos de confitería, sucedáneos de caviar, patés, embutidos, yogures de froita, salsas, mermeladas, etc.)
Polo tanto, podería prescindirse deles sen que diminuíse a calidade do produto, aínda que ás veces, son a súa única "graza". A súa finalidade adoita ser disimular a escaseza dun ingrediente ou simular a súa presenza (bebida de laranxa sen apenas laranxa, etc.).

-Conservantes (E-2...) Impiden o crecemento de bacterias, hongos e levaduras, polo que o seu uso pode estar xustificado; pero uns son máis inofensivos que outros.
-Antioxidantes (E-3...) Preveñen a formación de compostos tóxicos e impiden o enranziamiento e a aparición de cheiros e sabores estraños. Adoitan empregarse en margarinas, produtos de bollería, pan de molde, queixos fundidos, etc. Algúns, como os tocoferoles e a vitamina E non teñen ningún risco, pero outros (BHA, BHT) son dubidosos.

-Estabilizantes e emulsionantes (E-4...) Serven para mellorar a textura do produto, para espesarlo ou para estabilizar as emulsiones e impedir que se agrumen, se licúen, etc. Ás veces, teñen un efecto engañoso. Adoitan aparecer nos produtos cárnicos, mayonesas, xeados, mousses,etc.)

- Edulcorantes (E-4... e E-9...) con gran poder endulzante polo que con cantidades moi pequenas conséguense os mesmos resultados que con doses xenerosas de azucre e engádense menos calorías ao produto. En principio, a lei só permite usalos en alimentos sen azucre engadido ou en produtos que se anuncien como de baixo contido energético. Con iso preténdese evitar que se empreguen como sustitutos baratos do azucre. Aparecen en produtos light e produtos para diabéticos, pero tamén en zumes, refrescos, mazapán, etc. A seguridade dalgúns aínda suscita dúbidas.

- Potenciadores do sabor (E-6...) Son os aditivos engañosos por excelencia, pois se empregan para aumentar o sabor de produtos que resultan insípidos pola falta de ingredientes constituyentes; é dicir, que enmascaran a pobreza dos produtos. Aínda que isto debería considerarse inadmisible, o seu uso é moi frecuente, sobre todo nos caldos e as sopas de sobre, nos pratos preparados e tamén nas salchichas e outros derivados cárnicos. Algúns, como os glutamatos, poden producir reaccións en persoas sensibles.

-Outros aditivos (E-2..., E-3..., E-5..., E-6... e E-9...) Existen outros moitos aditivos separadamente dos xa mencionados, por exemplo, acidificantes (aceitunas, conservas vegetales, etc.), álcalis ou bases (regulan a ácidez das natas), antiapelmazantes (elaboración de viños, salgaduras e filtración de aceites) ou ceras (recubrimiento de froitas, queixos...). 

-Aromas. Son os máis usados e, os fabricantes, por algunha estraña razón, están exentos de identificalos mediante un código e declarar a súa composición no etiquetado, bastando a mención "aroma"; co que só el, coñece a súa composición. De todos os xeitos, non temos que alarmarnos demasiado porque os aromas empréganse en cantidades moi pequenas.

Introducción.

Desde fai uns anos afírmase frecuentemente que vivimos nunha "sociedade do coñecemento" ou "sociedade da información".

A saúde humana é un campo de gran dimensión ao que tributan un número cada vez maior de disciplinas científicas, desde aquelas que pola súa complexidade requiren un sofisticado instrumental tecnolóxico ata aquelas que se encargan ante todo, do factor humano como son as Ciencias Sociais e Humanísticas, dentro delas particularmente a Psicoloxía.

A mediciña moderna tratando de humanizar as súas accións inclínase ao estudo do enfermo e non ao da enfermidade, tendo en conta a relación que existe entre o obxectivo e o subxectivo.

Non cabe dúbida que para as persoas, un dos aspectos máis importantes constitúeo a saúde e, polo contrario tamén  a enfermidade, xa que resulta vital para os mesmos.

Hoxe en día sabemos que a saúde pode conceptualizarse de xeito positivo, é dicir, referíndose a diferentes dimensións de benestar, de axuste psicolóxico e social, de calidade de vida, de funcionamento cotián, de protección contra posibles riscos de enfermidade, desenvolvemento persoal, etc.; sendo un bo exemplo desta concepción a definición de saúde proposta pola OMS como:  "o estado de completo benestar físico, mental e social".

Neste blog tratarase unha gran diversidade de temas como por exemplo, os avances da ciencia para a cura de enfermidades, os alimentos trasxénicos cos seus benificios/prexuízos para o ser humano, os famosos "E-"...